Sabi nila, bawat biyahe may destinasyon. Pero para kay Mang Rodel, 48-anyos, bus driver sa Cubao-Bulacan route, ang bawat araw ay pag-asa.
Pag-asa na darating ang araw na ang anak niyang si Miko ay aahon sa kahirapan — at hindi tulad niya, hindi kakain ng alikabok sa kalsada.
Tuwing sahod, konti lang ang natitira para sa pamilya. Pero may isa siyang lihim na pangarap: mapagtapos sa kolehiyo si Miko. At para magkaroon ng pondo, naisip niyang gumawa ng kakaiba — sa tabi ng kanyang upuan, may isang lumang transparent box na may nakasulat:
“Isang barya para sa pangarap: Scholarship Box”
Nakangiti siyang magpapaliwanag sa mga pasahero:
“Para sa pag-aaral ng anak ko at ng mga batang nangangarap.”
Bihira lang maghulog ang tao, pero kahit piso lang, pinapahalagahan niya.
Pero hindi lahat ay naantig.
“Mang Rodel, pa-showbiz po ba ‘yan?” natatawang tukso ng isang pasaherong lasing.
May nagbibiro pa: “Baka sa tong-its mapunta!”
Tinitiis niya ang lahat. Hindi niya alam na si Miko rin ay may sariling laban sa eskwela.
Napupuna ng kaklase ang luma niyang sapatos, ang kakulangan ng baon niya.
Isang araw, umuwi itong malungkot, may luha sa mata:
“Tay… baka hindi ako fit mag-college. Mahal eh.”
Pero mahigpit ang yakap ni Mang Rodel.
“Anak, ako’ng bahala. Hindi kita susukuan.”
Dumating ang araw na nasira ang bus na minamaneho niya — at kasabay nito, tinanggal ang scholarship box ng bagong supervisor.
“Hindi tayo charity,” malamig na sabi nito.
Parang binuhusan ng malamig na tubig ang lahat ng pinaghirapan ni Mang Rodel.
Pero kahit bagsak ang loob… hindi siya bumitaw.
Tuwing pahinga, sumasampa siya sa terminal, dala ang kahon, umiikot at namamanhik:
“Para po sa pag-aaral ng anak at pag-asa ng kabataan.”
May mga natawa, may nang-insulto…
Pero may mga naniniwala.
Isang araw, may sumakay na babaeng naka-ayos — media producer. Tahimik itong nagmasid habang ipinapaliwanag ni Mang Rodel ang kahulugan ng kahon.
Pagbaba nito, iniabot ang calling card:
“Sir, gusto naming ikuwento ang buhay ninyo. Inspirasyon kayo.”
Nai-feature ang kwento niya sa TV at social media.
Sa loob ng ilang araw — bumuhos ang tulong.
Libo-libo ang nag-donate. May mga nag-volunteer na guro, at may paaralan na nag-alok ng full scholarship kay Miko.
At higit pa:
Ginawa siyang driver at ambassador ng bus company para sa “Drive for Education Program.”
Nagkaroon ng opisyal na scholarship box sa lahat ng linya nila.
Ilang taon ang lumipas…
Nakasuot ng toga si Miko. Cum laude. Nakatayo sa entablado.
Sa backstage, titig na titig si Mang Rodel — luhaang proud.
“Tay, salamat. Ipagpapatuloy ko ang ginawa mo. Hindi lang ako ang aasenso. Mas marami pang bata ang aangat.”
Ngayon, ang scholarship box ay hindi na lumang plastik.
Ito ay bawat batang pinapaaral dahil sa bus driver na tumangging sumuko.
Sa huling biyahe ng kanyang araw, dinig ang malumanay na sabi ni Mang Rodel sa sarili:
“Ang pangarap, kahit gaano kaliit ang hulog — lalaki kapag di binitiwan.”
“Hindi hadlang ang kahirapan sa pag-abot ng pangarap, basta’t may pusong lumalaban at pamilyang nagtutulungan.”
👉 Ikaw, kanino ka handang magsakripisyo para matupad ang pangarap nila? Comment your story 💛
