Sa isang liblib na barangay sa Visayas, may naninirahang ina na si Aling Rosa, apatnapu’t dalawang taong gulang, biyuda, at tagapagluto sa maliit na community kitchen na itinatag upang may makain ang mga batang nagugutom sa eskwela.
Hindi siya kilala bilang mayaman, o taong may mataas na pinag-aralan. Kilala siya bilang ina na nagbibigay ng sobra—kahit kulang ang kanya.
Bawat butil ng bigas na kanyang hinuhugas, bawat gulay na tinatadtad, bawat sabaw na pinapakuluan—ay may halong alaala ng yumaong asawa niyang si Ben, dating mangingisda na namatay sa bagyong sumira sa kanilang tahanan at ikinabagsak ng kanilang kabuhayan.
Ngunit hindi siya tumigil. Sapagkat sa kanya, may natitira pang kayamanang mas mahalaga… ang puso niyang hindi marunong sumuko.
May isa siyang anak—si Lia, labing-anim na taong gulang, honor student, pangarap maging nutrionist-dietitian para makatulong sa komunidad. Ngunit madalas silang banggain ng tadhana.
Minsan, habang nag-uusap sila sa hapag na borrowed bowls at secondhand plates:
Lia: “Ma, bakit inuuna mo pa rin sila? Tayong dalawa nga halos walang ulam…”
Aling Rosa: “Anak… may mga batang mas walang ulam kaysa sa atin.”
Sa loob ng kusina, amoy ang pinaghalong pag-asa at pangungutya.
May mga kapitbahay na nagsasabing:
“Bakit ba siya nagpapakapagod? Wala naman siyang nakukuha r’yan!”
At may ilan pang nagsasabing nakikikain lang si Lia kaya’t mas masipag daw ang ina.
Pero ngumiti lang si Aling Rosa.
Dahil alam niya:
Ang gutom na pinapatay ay isang buhay na inililigtas.
🎒 Ngunit lumala ang problema…
• Nagtaas ang presyo ng bigas
• Kumonti ang nagdo-donate
• Pumigil sa pag-aaral ni Lia ang kakulangan ng pamasahe at pambili ng modules
At dumating ang araw na bumigay ang katawan ni Aling Rosa—
tumumba sa gitna ng pagluluto.
“Pagod ka na ba sa pagtulong?” tanong ng doktor.
Ngunit ang ngiti niya’y bahagya lamang nagbago.
“Pag huminto ako, sino ang magpapatuloy—ang mga batang nagugutom?”
Isang hapon, may dumating na estranghero sa kusina.
Lalaki, naka-puting polo, may hawak na folder.
“Nandito ka pala,” sabi nito kay Lia habang yakap ang anak.
Napatigil ang buong kusina.
Si Lia ay kinausap ng isang NGO officer.
Napili pala siyang scholar mula sa isang essay campaign na kanyang sinabmit nang palihim:
“Ako, Anak ng Kusina”.
Sa harap ng mga tao, binasa ng officer ang huling linya ng essay:
“Ang inay ko ang nagtuturo sa akin na
ang Pag-ibig ay parang bigas —
kapag ibinahagi mo, doon ito dumarami.”
Tumulo ang luha ni Aling Rosa.
Hindi niya alam na sa likod ng gabi-gabing pangungulila sa lakas, may anak siyang nagbibilang ng bawat kabutihang ibinibigay ng ina sa iba.
Nakisali ang barangay, ang simbahan, ang mga kapitbahay mula sa may kaya—
nagsulputan ang donasyon.
May nagbigay ng bagong kalan, bigas, gulay, pati mga lamesang mas bago kaysa lupa.
At ang pinakamahalaga…
May budget na para maipagpatuloy ang community kitchen bilang Kusina ng Pag-asa ni Aling Rosa.
Pagkatapos ng ilang buwan, dumating ang araw ng graduation ni Lia.
Si Aling Rosa, naka-lumang best dress, nanginginig habang inaayos ang buhok ng anak.
Sa entablado, tinawag si Lia bilang “Outstanding Student Leader for Community Welfare”.
Tumayo si Aling Rosa, palakpakan ang lahat.
Lumapit si Lia, hinawakan ang kamay ng ina at bumulong:
“Ma… kapag ako’y naging propesyonal,
ako naman ang magpapakain sa iyo,
at sa buong komunidad…
dahil minana ko ang pag-ibig mo.”
At sa unang beses matapos ang mahabang taglamig ng paghihirap,
umiyak si Aling Rosa hindi dahil sa sakit—kundi sa tagumpay.
Kung ang puso mo ay marunong magbahagi, ang biyaya ay kusang babalik, higit pa sa iyong naibigay.
Ikaw, handa ka bang magbahagi, kahit kapos ka rin?
