Sa isang maliit na baryo sa Bulacan, naninirahan ang mag-inang sina Lara at ang kanyang amang si Toto, na ngayo’y nakakulong dahil sa isang maling desisyong ginawa niya noong desperado sila sa hirap. Labing-isang taong gulang si Lara nang araw na dinala ang kanyang ama sa kulungan. Simula noon, ang tanging paraan ng komunikasyon nila—mga sulat.
Araw-araw, dumaraan si Lara sa eskwela, dala ang pangarap ng kanyang ama para sa kanya. Kahit mahirap ang buhay, pilit hinahabol ni Lara ang edukasyon, hawak ang pangakong ibinigay ni Toto:
“Anak, pagbutihan mo. Ito ang daan mo sa kalayaan—higit pa sa kaya kong ibigay.”
Lumaki si Lara na kakampi ang mga aklat at pangarap. Ngunit hindi naging madali ang lahat. Madalas siyang tuksuhin:
“Anak ng preso! Aanhin mo ang pag-aaral? Ikaw rin, papunta diyan!”
Napapikit si Lara, pilit na tinatanggal ang sakit. Umuuwi siyang umiiyak, pero lagi niyang binububuksan ang mga sulat ni Toto—yan ang paalala na may dahilan ang pag-iyak niya.
Sa kulungan, si Toto naman ay kinakain ng pangungulila. Kapag nakakatanggap siya ng sulat ni Lara, nakahawak siya sa puso niya, paulit-ulit na binabasa.
Isang araw, nagkasakit nang malala si Toto sa kulungan. Nang dumalaw si Lara, nakita niyang nanghihina ang ama niya.
“Pa… ’wag mo akong iiwan,” nanginginig ang boses niya.
“Aalagaan ako ng mga pangarap mo, anak. ’Wag kang bibitaw,” sagot ni Toto habang pinipigilan ang luha.
Lalong nagpursige si Lara—tumayo laban sa mga pangungutya, sa gutom, sa lungkot.
Lumipas ang mga taon. Naging cum laude si Lara sa kursong Education. Sa unang respeto sa kanyang pangalan na tinawag sa entablado, napaluha siya—hindi dahil para sa kanya ang tagumpay, kundi para sa amang bumitaw sa kalayaan para mabigyan siya ng kinabukasan.
Pagkatapos ng graduation, tinanggap ni Lara ang trabaho bilang guro… sa bilangguan kung saan nakakulong ang kanyang ama.
Nang unang araw niya sa trabaho, hawak niya ang diploma niyang may pirma ng rektor—at ng Diyos na nagpatatag sa kanya.
Habang naglalakad siya papunta sa silid kung saan inaasikaso ang mga preso na may karapatang mag-aral, nakita niya si Toto.
Nagtagpo ang kanilang mga mata.
Namilog ang mga mata ni Toto, napahawak sa bakal.
“A-Anak… ikaw?”
“Pa, natupad ang pangako mo,” nanginginig na tugon ni Lara.
Niyakap niya ang kanyang ama, bakal man ang pagitan, walang makakapigil sa pagmamahal nilang dalawa.
Makalipas ang ilang buwan, dahil sa magandang asal at pagtulong sa kapwa preso sa pag-aaral, pinayagan si Toto sa parole.
Sa unang hakbang niya palabas ng kulungan, sinalubong siya ni Lara, dala ang isang kahong puno ng lumang liham.
“Sulat ng pag-asa mo ’to Pa. Dito mo ko binuo,” humahagulgol siya.
Naglakad silang magkasabay pauwi—malaya, buo, at may bagong simula.
“Ang pagkakamali ay hindi wakas—hangga’t may nagmamahal, may pagbabagong naghihintay.”
Kung ikaw si Lara, hanggang saan mo ipaglalaban ang pangarap na ipinaglaban para sa’yo ng taong nagkamali pero nagmahal nang totoo?
