“Gulay po! Presko pa!” sigaw ni Marco, isang labing-walong taong gulang na binata na araw-araw nakatayo sa gilid ng palengke. Habang inaabot niya ang mga buslo ng kamatis at talong, nakatago sa ilalim ng kaniyang bayong ang isa pang mundo—mga sketchpad at lapis na halos maubos na ang haba.
Si Aling Rosa, ang kaniyang ina, ay dating mananahi. Pero nang sumakit ang kaniyang likod at bumagsak ang paningin, tanging pagtitinda ng gulay ang natira para itaguyod ang pangarap ng anak. “Anak, pangarap mo ‘yan, ipagpapatuloy mo ‘yan,” lagi niyang sinasabi, kahit masakit ang tuhod at halos di na makahinga sa bigat ng buhay.
Sa bawat pahinga, tumatakas si Marco sa talyer ng mundo—gumuguhit siya ng mukha ng mga taong nasa palengke: ang mabagsik na tinderang tumatawa sa gitna ng problema, ang batang nag-aantay ng tirang gulay, at ang mag-ina niyang nagsisilbing inspirasyon.
Pero para sa marami sa paligid nila—pangarap lang iyon, hindi kikitain.
Isang araw, may dumating na grupo mula sa art scholarship program ng lungsod. Nag-aanyaya sila ng mga kabataang may talento para sa libreng pagsasanay at pagkakataong maipakita ang kanilang sining sa isang malaking eksibisyon.
Nang marinig ni Marco iyon, kumabog ang dibdib niya.
“Ma, pwede kaya ako?” tanong niya, may halong kaba at pag-asa.
Ngumiti si Aling Rosa, pilit tinatago ang pag-aalala, “Siyempre anak, ‘yan ang dinasal ko palagi. Ipakita mo sa kanila kung sino ka.”
Sa audition, nagdala siya ng ilang lumang drawing—gusot, may mantsa pa ng patak ng sabaw ng gulay. Napatingin ang mga taga-komite, may narinig pa siyang bulong:
“Palengke lang pala, sayang ang oras…”
Pero sumalubong ang isang babaeng juror, si Ms. Dela Cruz, at maingat na hinawakan ang kaniyang gawa.
“Ito… totoo ito. Nakikita ko rito ang buhay,” sabi niya na may ngiti.
Pinayagan siyang sumali sa training. Ngunit habang tumatagal, ramdam niyang iba ang mundo.
Ang mga kaklase niya ay may mamahaling gamit, may mga kilalang apelyido. Siya? May lumang bag, amoy palengke, at paghihirap na nakasiksik sa bulsa.
Isang gabi, habang nag-aayos ng komposisyon, nakatanggap siya ng tawag.
“Anak… huwag kang mag-alala… pero nadulas ako sa palengke…”
Nanginginig ang boses ng ina.
Sa ospital, hawak niya ang malamig na kamay ni Aling Rosa.
“Marco, ituloy mo… huwag kang hihinto… kahit ako ang magsakripisyo…”
Tumulo ang luha niya tulad ng pinturang umaagos sa basang canvas.
Dumating ang gabi ng eksibisyon. Nakasabit sa pader ang pinakamalaking obra ni Marco—potretong naglalarawan sa isang pagod ngunit nakangiting inang may hawak na basket ng gulay. Ilaw lang mula sa palengke ang nagsisilbing liwanag sa mukha ng karakter—parang bituin sa pusikit na gabi.
Habang tinitingnan ng mga bisita ang kaniyang gawa, kinakabahan siya. Wala siyang ibang pakiusap kundi makita ito ng kaniyang ina… pero nanatili si Aling Rosa sa ospital.
Lumapit si Ms. Dela Cruz.
“Marco, proud ako sa’yo. Hindi mo lang ginuhit ang mukha ng ina mo… kundi ang pagmamahal ng bawat magulang sa anak.”
Ilang saglit pa, napuno ng palakpakan ang buong bulwagan.
Pinangalanan ang obra niya bilang Best Artwork of the Night.
Ipinangako ng isang kilalang art institution ang buong scholarship niya.
Agad siyang tumakbo papuntang ospital, dala ang medalya at litrato ng kaniyang obra.
Pagdating niya, nakita niya ang ina niyang nakaupo na sa kama, nakangiti.
“Nakita ko na sa TV, anak… ikaw na ang bida ko.”
Yakap niya ang ina, mahigpit—parang yakap sa lahat ng taong nagsakripisyo para sa kanya.
“Mama… lahat ng tagumpay ko… sayo ‘to.”
Nagpatuloy ang pag-aaral ni Marco, at tuwing may exhibit siya—ina niya ang unang inaanyayahan. Hindi man sila mayaman sa pera, sagana sila sa pagmamahal, pag-asa, at sining na nagmumula sa puso ng palengke.
“Hindi hadlang ang kahirapan kung ang puso ay handang magpinta ng sarili nitong kapalaran.”
👉 May pangarap ka rin bang sinabing imposible ng iba? Kanino mo unang ibibigay ang tagumpay kapag naabot mo ito?
