“Araw-araw, bagong laban.” Ito ang linyang paulit-ulit na inuusal ni Aling Mercy habang inaayos niya ang kanyang mga gulay tuwing umaga sa palengke. Siya ang babaeng kahit pagod, may ngiti; kahit hikahos, puno ng pag-asa.
Iniwan sila ng asawa noong maliit pa ang dalawang anak: sina Liza at Jomar. Wala siyang ibang sandalan kundi ang kamay niyang laging sugat, at pusong puno ng pangarap para sa mga anak.
“Tayong tatlo na lang, ha?” mahina niyang sabi noon, habang yakap ang mga batang umiiyak.
“Oo, Ma… Hindi ka namin iiwan,” sagot ni Liza.
Sa kabila ng hirap, nanatili siyang matatag. Hindi man marangya ang pagkain, busog sa pagmamahalan ang tahanan nila.
Lumaki sina Liza at Jomar na nakikita ang pagod ng ina. Minsan, nagkakasakit na si Aling Mercy sa kaiiyak tuwing gabi — hindi dahil sa pangungulila sa asawa, kundi dahil sa takot na baka hindi niya kayanin ang bukas.
“Nay, baka puwedeng ako na lang ‘wag pumasok. Para makatulong ako sa palengke,” sabi ni Jomar minsang wala silang pambaon.
Mariing umiling si Aling Mercy.
“Ang baon nawawala sa tiyan… pero ang edukasyon, ‘yan ang tunay na kayamanan. ‘Pag nagsuko tayo ngayon, sino pa ang aahon sa atin?”
Habang lumalaki, nagsimulang makaramdam ng galit si Liza.
“Bakit kasi iniwan tayo ni Papa? Kung andito lang siya… baka hindi ganito kahirap ang lahat.”
“Anak, minsan mas masakit tanggapin na ang taong inaasahan mong magtanggol sa ‘yo, siya pa ang unang sumusuko,” sagot ni Aling Mercy habang pinupunas ang luha ng anak.
Natuto silang lumaban.
Nagbenta ng gulay si Aling Mercy.
Nag-iskolar si Liza sa kolehiyo.
Nag-working student si Jomar sa high school.
Pero hindi lahat ng araw ay tagumpay — minsang nasunog ang maliit nilang bahay dahil sa lumang kable.
Napatulala si Aling Mercy sa abo ng kanilang buhay.
“Ma, ano na po tayo?” nanginginig na tanong ni Jomar.
Malalim ang buntong-hininga ni Mercy.
“Bubuo tayo. Kaya natin ‘to. Habang humihinga ako, may pag-asa tayo.”
At tumayo silang muli.
Makalipas ang ilang taon, nakapagtapos si Liza bilang nurse. Si Jomar naman, engineer.
Dumating ang araw na may nag-imbita kay Aling Mercy sa barangay hall. Hindi niya alam kung bakit.
Pagdating niya, may malaking tarp:
“Pagpupugay sa mga Haligi ng Bayan”
Lumapit si Jomar at Liza, naka-uniporme, parehong nakangiti.
“Nay… simula ngayon, kami naman ang bubuhat sa’yo,” sabi ni Jomar.
Nagulat si Aling Mercy nang bigyan siya ng parangal bilang “Tunay na Haligi ng Bayan” — para sa lahat ng magulang na nagsasakripisyo nang walang kapalit.
Habang pumapalakpak ang lahat, napaiyak siya.
“Hirap lang ang yaman ko noon… Pero dahil sa pagmamahal, mayaman na ako ngayon.”
Lumapit si Liza at hinawakan ang kamay ng ina:
“Nay, salamat kasi hindi mo kami sinuko… kahit minsan gusto mo nang bumigay.”
Tumawa si Aling Mercy sa luha:
“Hindi ko kayang sumuko… kasi kayo ang lakas ko.”
Ngayon, wala na sila sa palengke. Pero ang puso ni Aling Mercy, palengke pa rin ng pag-asa — bukas para sa mga batang nangangarap.
Tuwing dumaraan siya sa dati niyang pwesto, may mga batang lumalapit:
“Nay Mercy! Isa po akong scholar dahil sa tulong n’yo!”
At ngingiti siya, ramdam ang init sa dibdib.
Ang dating tindera ng gulay, ngayon haligi na ng maraming buhay.
Sa bawat araw na dumaraan, alam niyang tama ang pinili niyang landas:
ang landas ng pagmamahal na walang suko.
✅ Emotional
✅ Family drama
✅ Conversational Tagalog
✔ Panimula
✔ Pakikibaka
✔ Punto ng Pagbabago
✔ Resolusyon
“Mayaman ang pusong hindi sumusuko sa pamilya. Ang pag-asa, kapag itinanim mo sa hirap… aani ka ng tagumpay.”
👉 Kung ikaw si Aling Mercy, hanggang saan mo kayang ipaglaban ang kinabukasan ng mga mahal mo? 💭❤️
