Si Alon at Marah—magkasintahang lumaki sa isang maliit na baryo sa baybayin ng Bicol. Sa ilalim ng papawiring araw, sabay silang nangangarap na makaahon sa kahirapan. Bata pa lang sila, sanay na sila sa tanong ng mundo: “Hanggang kailan kayo tatagal kung ang buhay ay puro alon ng pagsubok?”
Si Alon ang anak ng mangingisdang palaging nangungutang para may maiuwing isda. Si Marah naman ang panganay na sanay magbantay sa kapatid habang ang inang labandera ay halos mawala na ang balat sa kabibilad.
Isang gabi sa tabing-dagat, nangakong si Alon:
“Kapag naging seaman ako, babalikan kita. Hindi ako hihinto hangga’t ang pangarap natin ay hindi nagiging totoo.”
At si Marah, nangingilid ang luha, pero may ngiting puno ng pag-asa:
“Hihintayin kita. Kahit gaano katagal. Kahit sa dulo ng mundo.”
Pagmamahalan nila—parang hangin: hindi nakikita, pero totoo.
Dumating ang pagkakataon: nakasampa si Alon bilang seaman. Ang bawat pasan niyang container ship ay parang pasan niyang pangarap nila ni Marah. Pero habang lumalawak ang dagat sa pagitan nila, mas maraming tukso at pangamba ang kumakain sa puso nila.
Ang mga message na dati ay mahaba ay naging seenzoned, naging late reply, hanggang sa naging buwanang paramdam.
Samantala, si Marah ay nakipaglaban sa pag-aaral habang tumutulong sa pamilya. Pinilit niyang maging nurse, dahil iyon ang pangarap niyang ibahagi sa kanilang magiging pamilya—na magkaroon ng mas maayos na buhay.
Pero dumating ang bagyo sa kanilang puso nang hindi nila inaasahan.
Nagkasakit nang malubha ang ama ni Alon. Kailangan ng malaking halaga. Si Alon, desperado at walang ibang makakapitan, pumayag sa kontrata sa abroad na may kasamang kasunduan—ipakasal siya sa anak ng may-ari ng agency para sa mabilis na pag-angat at pera.
Sumabog ang puso ni Marah sa nabasang mensahe:
“Marah, patawad. Ginawa ko ito para sa pamilya ko…”
Tumigil ang mundo niya. Yung mga pangakong binaon niya sa puso—unti-unti nang tinatangay ng ulan.
Lumipas ang dalawang taon, nagtapos si Marah bilang nurse. Ngunit ang bawat tagumpay ay may bakas ng kurot—dahil hindi niya katabi ang taong minsan niyang sinumpaang mamahalin habang-buhay.
Isang araw, kumatok ang hangin. Dumating si Alon—mapayat, payat ang pitaka, at payat din ang pag-asa. Umalis siya sa kasal na hindi niya tunay na minahal. Nagsimula siya uli mula sa wala.
Alon humarap kay Marah.
Alon: “Hindi na ako lalayo. Hindi na ako bibitaw.”
Marah: “Pero paano ang iniwan mong pangako? Paano ang sugat na iniwan mo?”
Tahimik lang ang dagat sa likuran nila. Tila nakikinig.
Humawak si Alon sa kamay ni Marah—mahinahon, may paggalang, may takot.
“Kung papayag ang puso mo… pwede ba akong magsimulang muli? Hindi ko hinihingi ang nakaraan. Pero sana, pagbigyan mo ako ng ngayon.”
Napapikit si Marah. Ang sugat ay nananatili, pero ang tibok ng puso niya ay malinaw.
“Alon… ang pag-ibig totoo kapag kayang lumaban. Pero minsan… kailangan din niya ng panahon para maghilom.”
Hindi sila nagyayakapan. Hindi sila naghalikan. Pero isang pag-asa ang bumukas sa pagitan nila.
Muli silang tumingin sa dagat—na dati’y humadlang sa kanila, pero ngayon ay tila nagdadala ng panibagong hangin ng pagkakataon.
Bumalik si Alon sa dagat—pero hindi na para tumakas, kundi para tuparin ang pangarap nilang dalawa. Habang si Marah, nagsimula bilang nurse sa isang charity hospital—ginagamit ang bawat luha at sakit bilang inspirasyon.
Sa bawat hangin na humahampas sa mukha ni Marah, naririnig niya ang tinig ni Alon:
“Babalikan kita… pero sa tamang oras—hindi sa desperasyon.”
At sa bawat alon na dinadaanan ni Alon, dala niya ang larawan ni Marah—hindi para paalalahanan ng pagkakamali, kundi ng pag-ibig na pinili niyang ipaglaban.
Kahit hindi pa sila magkasama, magkasama pa rin ang tibok ng puso nila—sa pangakong sabay nilang pinanghahawakan:
“Hindi lahat ng pinaghiwalay ng dagat ay kailanman mawawala.”
“Kung talagang para sa’yo ang isang tao, kahit gaano kalayo ang byahe, babalik at babalik siya sa tahanan ng puso mo.”
👉 Ikaw… kung minsan nang nasaktan ng taong mahal mo, bibigyan mo pa ba siya ng pangalawang pagkakataon? Bakit oo o bakit hindi?
