“KANTA SA ULAN: KWENTO NG AMA’T ANAK NA UMIKOT SA KALSADA PARA SA MUSIKA, PAGMAMAHAL, AT PANGARAP NA UMALON SA LAHAT NG BAGYO NG BUHAY.”
Hindi ko malilimutan ang tunog ng gitara sa ilalim ng ulan.
Ako si Marco, anak ng isang lalaking tinawag ng mga tao sa amin na “Mang Nestor, ang kumakantang tricycle driver.”
Lumaki akong kasama ang musika — hindi sa entablado, kundi sa loob ng tricycle na binaha ng ulan, tinamaan ng araw, at pinuno ng pangarap.
Araw-araw, habang naghihintay ng pasahero si Papa, maririnig mo siyang kumakanta:
“Habang may buhay, may pag-asa…”
Habang ako naman, nakaupo sa tabi niya, bitbit ang maliit na lata na ginagamit naming alkansya para sa mga barya ng mga pasahero na nagbibigay ng “tip” dahil sa kanyang boses.
Hindi kami mayaman. Pero sabi ni Papa, “Anak, kahit mahirap, basta marunong kang ngumiti at kumanta, hindi ka mawawalan ng pag-asa.”
At iyon ang musikang tumatak sa puso ko — hanggang sa dumating ang panahong kailangan kong pumili sa pagitan ng pangarap at pamilya.
Lumaki akong kasama si Papa sa kalsada. Habang ang ibang bata ay may gitara, ako’y may lumang lata ng biskwit na ginawang tambol.
Pinangarap ni Papa na maging musikero, pero dahil sa kahirapan, nagtrabaho na lang siya bilang tricycle driver.
“Para sa’yo ‘to, anak. Ikaw na lang ang tumuloy,” sabi niya noon habang inaabot sa akin ang luma niyang gitara na may basag na katawan.
Kaya noong nakapasok ako sa kolehiyo, pinilit kong pagbutihin ang pag-aaral sa kursong Music Education.
Pero habang tumatagal, napansin kong si Papa, palaging nilalagnat, palaging pagod.
“Pa, magpahinga ka muna,” sabi ko.
“Anak, kapag tumigil ako, paano ka makakapag-aral?” sagot niya, sabay ngiti. “Mas mahalaga ang pangarap mo kaysa pahinga ko.”
Hindi ko alam, iyon na pala ang simula ng unti-unting pagbabago ng lahat.
Isang gabi ng malakas na ulan, pauwi ako galing eskwela. Nakita kong may aksidente sa kanto.
Isang tricycle, baliktad.
Isang gitara, nabasa, nabali.
At si Papa… nakahandusay sa tabi.
Ang gitara niyang ilang ulit nang tinugtog para sa mga pasahero, ngayo’y tahimik.
Parang pati ulan, nakikiiyak.
Sa burol ni Papa, walang engrandeng lamay. Wala ring mamahaling bulaklak.
Pero punô ng tao — mga pasaherong minsang sinakyan niya, mga batang tinuruan niyang ngumiti habang kumakanta, mga taong pinasaya niya kahit sandali lang.
Isang matandang babae ang lumapit sa akin, may hawak na sobre.
“Ako yung estudyanteng tinulungan ng tatay mo noon. Eto, anak, para sa’yo. Ituloy mo ‘yung pangarap n’yong dalawa.”
Sa loob ng sobre, may maliit na halaga. Hindi kalakihan, pero sapat para makapagpatuloy ako ng isang semestre.
At higit sa pera, iyon ang paalala ni Papa — na ang kabutihan, parang musika, hindi natatapos kahit wala na ang kumakanta.
Mula noon, kumakanta ako sa kalsada tuwing gabi. Hindi para sa pera, kundi para alalahanin si Papa.
At sa bawat kanta ko, parang naririnig ko pa rin siya:
“Anak, basta’t hindi ka titigil, darating ang araw na maririnig din nila ang awit mo.”
Ilang taon ang lumipas, natapos ko ang kolehiyo. Naging guro ako ng musika sa pampublikong paaralan.
Tuwing graduation, tinutugtog ko ang paborito naming kanta: Habang May Buhay.
At sa bawat nota, ramdam kong kumakanta pa rin si Papa sa tabi ko — hindi sa gitara, kundi sa hangin ng alaala.
Ngayong may sarili na akong pamilya, itinuturo ko sa mga anak ko kung gaano kahalaga ang mga nota ng sakripisyo at mga himig ng pag-asa.
Hindi ko kailanman nakamit ang entablado ng mga bituin, pero natagpuan ko ang tunay na musika — sa puso ng taong marunong magmahal kahit walang kapalit.
At sa tuwing umuulan, binubuksan ko ang bintana, tinutugtog ang lumang gitara ni Papa, at kumakanta ulit:
“Habang may buhay, may pag-asa…”
Ngayon, hindi na ako umiiyak tuwing maririnig ko ‘yon.
Ngayon, ngiti na ang kapalit — kasi alam kong sa bawat patak ng ulan, nandiyan si Papa, nakikinig, nakangiti, umaawit kasama ko.
“Ang musika ng pagmamahal ng magulang ay hindi kailanman natatapos — umaalingawngaw ito sa bawat pangarap na kanilang sinakripisyo.” 🎶
“Kung ikaw ang nasa lugar ni Marco, kaya mo bang ipagpatuloy ang pangarap na iniwan sa’yo ng magulang mong nangarap para sa’yo?” 💔
