“Anak ng mangingisda lang ‘yan, wala ‘yang mararating.”
Paulit-ulit ‘yan ang naririnig ni Enzo, anak ni Mang Lando, sa maliit nilang baryo sa baybayin ng Quezon.
Araw-araw, bago pa man sumikat ang araw, naririnig na niya ang langitngit ng bangka ng kanyang ama, ang kaluskos ng lambat, at ang malalim na buntong-hininga ng isang tatay na pilit tinatago ang gutom para makakain lang ang anak.
Lumaki si Enzo sa amoy ng alat, sa hangin ng dagat, at sa mga pangarap na tila malayo sa abot ng kanilang kubo.
Pero kahit ganoon, isa lang ang paulit-ulit na sinasabi ni Mang Lando tuwing gabi habang sila’y nakaupo sa buhangin:
“Anak, hindi habang buhay tayo nasa ilalim ng alon. Darating ang araw, ikaw naman ang magiging ilaw ng dagat.”
Lumaki si Enzo na masipag at masunurin. Ngunit hindi naging madali ang lahat.
Tuwing may bagyo, nauuwi sa luha at takot ang kanilang gabi.
Noong isang taon, muntik nang mapahamak si Mang Lando nang tumaob ang bangka sa gitna ng malakas na alon.
Dalawang linggo siyang hindi makapangisda, kaya si Enzo na mismo ang naglalako ng isda sa palengke.
Habang ang ibang kabataan ay naglalaro o may cellphone, si Enzo ay nag-aalaga ng lambat.
Habang ang iba ay natutulog ng mahimbing, siya ay nag-aaral sa ilalim ng ilaw ng lampara, gamit ang mga lumang libro na bigay ng guro.
Isang araw, tinawanan siya ng mga kaklase:
“Enzo, bakit ka pa nag-aaral? Mangingisda ka rin naman katulad ng tatay mo!”
Ngumiti lang si Enzo. Pero sa loob niya, nagliyab ang pangarap.
“Hindi ko ikinahihiya ang tatay ko,” sabi niya. “Dahil kung hindi siya nagsakripisyo, wala akong ganitong pangarap.”
Lumipas ang mga taon. Si Enzo ay nakapasa sa kolehiyo sa Maynila—isang scholar ng bayan.
Bago siya umalis, ibinigay ni Mang Lando ang lumang kwintas na may maliit na piraso ng kabibe.
“Para hindi mo makalimutan kung saan ka galing,” sabi ng ama.
“At para lagi mong marinig ang tinig ng dagat—ang tinig ng sakripisyo, pag-ibig, at pag-asa.”
Sa Maynila, hindi madali. May mga gabing walang makain, may mga araw na gusto na niyang sumuko.
Ngunit tuwing hinahawakan niya ang kwintas, naririnig niya sa isip ang boses ng ama.
“Anak, kaya mo ‘yan.”
Hanggang sa isang araw, dumating ang balitang yumanig sa puso ni Enzo.
Habang nasa kolehiyo siya, nalunod si Mang Lando sa gitna ng dagat—sa mismong dagat na bumuhay sa kanila.
Halos gumuho ang mundo ni Enzo.
Ngunit sa halip na sumuko, ginamit niya ang sakit bilang lakas.
“Hindi ko hahayaang mamatay ang sakripisyo ni Tatay.”
Nagpatuloy siya sa pag-aaral, nagtapos bilang cum laude sa Marine Engineering, at nang makapasa sa board exam, una niyang ginawa ay bumalik sa baryo.
Ngayon, si Enzo na ang kilala bilang Engr. Enzo Lando, anak ng mangingisda, bayani ng dagat.
Sa tulong ng mga donasyon at proyekto ng pamahalaan, itinayo niya ang “Lando Fishing Cooperative”, isang programa para sa mga mangingisdang tulad ng kanyang ama.
Lahat ng kita, ibinabalik niya sa mga pamilyang umaasa sa karagatan.
Sa bawat bangkang lumulutang sa dagat, nakaukit ang pangalan ng kanyang ama—Lando’s Hope.
At tuwing dapithapon, tinitingnan niya ang alon na tila humahaplos sa buhangin.
Naririnig niya pa rin ang boses ng kanyang ama sa hangin:
“Anak, tinig ng dagat ka na ngayon… at tinig ng pag-asa ng bayan.”
“Ang tunay na tagumpay ay hindi nasusukat sa kung gaano ka kataas ang narating mo, kundi sa kung ilang buhay ang iyong naiahon kasama mo.”
👉 Kung ikaw si Enzo, hanggang saan mo kayang lumaban para matupad ang pangarap ng magulang mo? 😢💭
