“ITINULAK AKO NG ASAWA KO SA SWIMMING POOL SA ARAW NG KASAL NAMIN — PERO ANG GINAWA NG TATAY KO ANG NAGPAIYAK SA LAHAT NG BISITA AT NAGPAALALA KUNG GAANO KAHALAGA ANG PAGPAPATAWAD AT PAGMAMAHAL SA PAMILYA.”
Hindi ko akalaing sa mismong araw ng kasal ko—ang araw na pinakamasaya raw sa buhay ng isang babae—ay malulunod ako. Hindi sa tubig, kundi sa sakit, hiya, at alaala ng nakaraan.
Ako si Lea, isang simpleng babae na lumaki sa probinsya, anak ng isang janitor na halos buong buhay ay nag-alay ng pawis para mapagtapos ako. At ngayong ikakasal na ako, sabi ni Papa, “Anak, ‘wag mo akong isipin. Masaya akong makarating sa kasal mo kahit sa hulíng ipon ko.”
Umiyak ako noon. Kasi alam kong bawat sentimong ginamit niya sa pamasahe at damit ay pinag-ipunan nang ilang buwan. Pero hindi ko inasahan na sa mismong kasal kong pinangarap naming dalawa… doon ko makikita kung gaano kalalim ang pagmamahal ng isang magulang.
Lahat ay maganda—ang simbahan, ang bulaklak, ang musika. Ngunit may kakaibang lamig sa pagitan ko at ni Ryan, ang lalaking pinili kong mahalin.
Matagal na naming problema ang selos niya kay Papa. Hindi niya kasi matanggap na mas malapit ako sa kanya kaysa sa pamilya niya. “Lea, hindi mo na kailangang gawing sentro ng mundo ‘yang tatay mo,” sabi niya minsan. “Ako na ‘yung pamilya mo.”
Napangiti lang ako noon. Pero alam kong sa loob niya, may inggit. May galit.
Pagdating sa reception, lahat ay masaya. May tawanan, may sayawan, may iyakan. Pero nang maglaro kami ng “wedding dares,” doon nagsimula ang lahat.
Tinukso si Ryan ng mga barkada niya, “Pare, halikan mo si Lea sa gitna ng pool!”
Ngunit imbes na halikan ako, bigla niya akong itinulak.
Lahat ay natahimik. Ang saya ay napalitan ng sigawan. Tumama ang ulo ko sa gilid ng pool, at nangangatog kong naramdaman ang malamig na tubig. Nabigla ako, hindi ko alam kung biro ba iyon o hindi.
Ang huling narinig ko bago ako mawalan ng malay ay ang sigaw ni Papa—
“Lea! Anak ko!”
Pagmulat ng mata ko, nasa ospital na ako. Puting ilaw. Amoy alcohol. At si Papa, nakaupo sa tabi ng kama, hawak ang kamay ko. Luhaan.
“Anak,” sabi niya, halos pabulong. “Huwag mo nang sisihin si Ryan. Baka nadala lang sa biro. Ang mahalaga, buhay ka.”
Umiling ako, umiiyak. “Pa, bakit mo pa siya pinagtatanggol? Nasaktan ako!”
Lumapit siya, hinaplos ang buhok ko. “Kasi anak, kung sa pagmamahal lang, minsan may mga pagkakataong kailangang matutong umunawa bago tayo magpatawad. Kasi kung puro galit, wala nang matitirang pag-ibig.”
Iyon ang araw na napagtanto ko—habang ako ay nagmamahal bilang asawa, si Papa ay nagmamahal bilang magulang. Walang kondisyon. Walang hangganan.
Ilang oras matapos iyon, dumating si Ryan, umiiyak. “Pa… sorry po. Hindi ko sinasadya. Natakot ako sa nangyari kay Lea. Patawarin n’yo po ako.”
Tahimik lang si Papa. Tapos, tumayo siya, hinawakan ang balikat ni Ryan, at sabi niya,
“Walang lalaking perpekto. Pero kung totoo ang pagmamahal mo sa anak ko, patunayan mo. Hindi sa salita, kundi sa gawa.”
At sa harap ng mga bisitang nagtipon sa ospital—mga kamag-anak, ninong, ninang, kaibigan—yakap ni Papa si Ryan.
Umiiyak ang lahat. Ako man, humagulhol.
Kasi sa araw ng kasal ko, akala ko masisira ang buhay ko, pero iyon pala ang araw na natutunan kong ang tunay na pag-ibig ay marunong ding magpatawad.
Makalipas ang ilang buwan, bumalik kami ni Ryan sa bahay ni Papa.
Bitbit namin ang prutas, at isang mahabang sulat ng pasasalamat. Humingi siya ng tawad, at nang makita siya ni Papa, ngumiti lang ito.
“Anak, ang pagmamahal, parang paglangoy. Hindi mo kailangang maging magaling agad—basta huwag kang bibitaw kahit lumubog ka minsan.”
Lumapit si Ryan, niyakap si Papa, sabay sabing, “Salamat po sa pagtuturo sa amin kung paano magmahal nang totoo.”
Napaluha ako.
Dahil sa isang aksidenteng itinulak ako sa tubig, doon ako natutong lumangoy sa dagat ng buhay—na kahit ilang ulit kang malunod, may mga magulang na handang sumisid para sa’yo.
“Ang tunay na pag-ibig ay hindi lang sa saya nasusukat, kundi sa kakayahang magpatawad kahit sa gitna ng sakit.”
— Lea, anak ng janitor, babaeng tinuruan ng tatay kung ano ang ibig sabihin ng tunay na pagmamahal.
“Kung ikaw si Lea, kaya mo bang patawarin ang taong nakasakit sa’yo sa mismong araw ng pinakamasayang sandali mo?” 💔
