“MULING PAGKIKITA: KWENTO NG ANAK NA MULING YUMAKAP SA INANG MATAGAL NANG NAWALA, SA GITNA NG LUHA, PAGPATAWAD, AT PAG-IBIG NA WALANG HANGGAN”
🌧️ Panimula:
HINDI KO AKALAIN NA ANG MUKHANG MATAGAL KO NANG GUSTONG KALIMUTAN, AY SIYA PALANG MUKHANG PINAKAMIS KO SA BUONG BUHAY KO.
Lumaki akong walang ina.
Sabi ni Tatay noon, iniwan daw kami ni Nanay kasi “napagod na siya sa kahirapan.”
Pitong taong gulang ako nang makita ko siyang umalis, walang lingon, walang salita.
At simula noon, tinuruan kong sanayin ang sarili kong mabuhay na parang wala na siyang babalikan.
Pero kahit ilang taon na ang lumipas, may isang tanong pa rin akong bitbit:
“Bakit niya kami iniwan?”
🥀 Pakikibaka:
Habang lumalaki ako, dala ko ‘yung galit na ‘di ko alam kung saan ibubuhos.
Nagtrabaho ako bilang kargador sa palengke, naging construction helper, hanggang sa nakatapos ako ng kolehiyo bilang iskolar.
Lahat ng iyon, dala ng isang pangako:
“Balang araw, patutunayan kong hindi ko kailangan ng nanay para magtagumpay.”
Pero sa totoo lang, kahit gaano kataas ang marating ko, may kulang.
Lalo na tuwing makikita ko sa graduation, sa mga nanay na umiiyak habang inaabot ang diploma ng anak nila.
Ako? Tumingin lang sa langit, umaasang andun siya, kahit saan man siya naroon.
Isang araw, habang pauwi ako galing sa trabaho, may tumawag sa akin.
Isang boses na matagal nang hindi ko naririnig — garalgal, mahina, pero pamilyar.
“Anak… ako ‘to. Si Nanay.”
Napaluhod ako.
Para akong binuhusan ng malamig na tubig.
Ang ina na matagal kong kinasuklaman, gusto kong makausap muli, pero… kaya ko ba?
🌤️ Punto ng Pagbabago:
Lumipas ang ilang araw, naglakas-loob akong pumunta sa terminal kung saan niya gustong magkita kami.
Nakita ko siya — payat, may mga puting buhok, dala ang lumang bag at rosaryong pamilyar pa rin sa akin.
Nagkatinginan kami.
Tahimik.
Tapos biglang tumulo ang luha niya.
“Anak… patawad. Hindi ko kayo iniwan dahil gusto ko. Umalis ako kasi ayoko kayong magutom.
Ginawa ko lahat para mabuhay ka, kahit malayo.”
Hindi ako nakapagsalita.
Ang mga salita niya, bawat isa parang tinatanggal ang pader ng galit sa puso ko.
Nilapitan ko siya.
Hinawakan ko ang kamay niyang nanginginig.
“’Nay… ang tagal kong nagalit. Pero ang totoo… ang tagal ko ring nangulila.”
Niyakap ko siya — mahigpit, parang takot akong mawala ulit siya.
At sa unang pagkakataon, naramdaman kong buo na ulit ako.
🌈 Resolusyon:
Ngayon, kasama ko na ulit si Nanay.
Pinatira ko siya sa maliit naming bahay sa probinsya.
Araw-araw kaming magkasabay mag-almusal, magdasal, at magkwentuhan — binabawi ang lahat ng panahong nawala.
Tuwing tinitingnan ko siya, nakikita ko ang mga linya sa mukha niyang parang mapa ng sakripisyo.
At naiisip ko, siguro nga, minsan kailangan talagang mawala ng isang tao para mahanap mo ang tunay na halaga niya.
Minsan sabi ni Nanay habang nagkakape kami:
“Hindi ko man nasabi noon, pero araw-araw kong minahal ka kahit malayo ako.”
Ngumiti lang ako.
“’Nay, hindi mo na kailangang magsorry. Nandito na ako. Nandito na tayo.”
At doon ko naintindihan — hindi laging madaling magpatawad, pero laging tama.
🌻 Aral sa Buhay:
🌅 “Ang oras ay hindi naibabalik, pero ang pag-ibig ng magulang ay laging naghihintay — kahit gaano pa katagal bago muling magkita.” 🌅
👉 Kung ikaw, biglang bumalik ang taong iniwan ka noon — kaya mo ba siyang patawarin, o hahayaan mo na lang siyang mawala ulit? 💔
