“ILAW SA DILIM: KWENTO NG ANAK NA LUMAKING WALANG KURYENTE, PERO SININDAKAN ANG MUNDO NG TALINO AT PAGMAMAHAL NG ISANG INA”
HINDI KO MAKALIMUTAN ANG AMOY NG GASERA TUWING GABI.
Habang ang ibang bata ay may ilaw sa bahay, kami ni Nanay — apoy lang mula sa bote ng gin at mitsa ng tela ang gamit para mag-aral ako.
Ako si Allan, lumaki sa liblib na baryo sa Bicol.
Walang kuryente, walang telebisyon, at minsan, wala ring makain.
Pero kahit gano’n, si Nanay laging nakangiti.
Sabi niya,
“Anak, hindi mo kailangan ng ilaw para makita ang pangarap mo. Ako ang ilaw mo sa dilim.”
Hindi ko pa noon naintindihan, pero habang tumatanda ako, narealize kong totoo pala iyon.
Tuwing gabi, nag-aaral ako sa ilalim ng gasera habang si Nanay naglalaba o nag-aayos ng panindang gulay.
Madalas, umiiyak siya habang nagbibilang ng barya.
Naririnig ko:
“Kulang pa rin, bukas utang na naman tayo kay Aling Dely.”
Pero kahit gano’n, sinisiguro niyang may baon akong tinapay at tubig sa eskwela.
Sabi niya,
“Huwag mong iisipin ‘yung hirap, anak. Isipin mo kung gaano kasarap kapag hindi na tayo nagugutom.”
Naging dahilan ko si Nanay para magtiyaga.
Kahit pinagtatawanan ako ng kaklase kong may cellphone at bagong sapatos, tinatawanan ko na lang.
Kasi alam kong balang araw, ako naman ang tatawan sa tagumpay.
Isang araw, may science project kami — kailangan ng kuryente para sa model light bulb.
Wala kaming pambiling battery, kaya ginamit ko ‘yung gasera ni Nanay at binago ang loob para umilaw gamit ang wire at maliit na motor.
Nang ipinasa ko sa klase, natahimik ang lahat.
Sabi ng teacher ko:
“Allan, galing mo! Gamit mo ang liwanag ng tahanan niyo para gumawa ng ilaw.”
At doon ako nagsimulang mangarap na maging engineer.
Nang tumuntong ako ng high school, halos gusto ko nang sumuko.
Si Nanay, nagkasakit sa baga dahil sa usok ng gasera.
Kada gabi, habang nag-aaral ako, siya naman ay inuubo sa gilid.
Minsan sabi ko,
“’Nay, itigil mo na ‘yan. Ako naman ang magtatrabaho.”
Ngumiti lang siya at sinabing,
“Anak, hindi ako titigil hangga’t hindi mo nasisindihan ang pangarap mo.”
Naging inspirasyon ko iyon.
Nakapasa ako sa scholarship program sa Maynila.
Noong araw ng alis ko, hawak ni Nanay ang gaserang ginamit ko mula elementary hanggang high school.
“Dalhin mo ito, anak. Para kahit gaano kadilim, may liwanag ka pa ring dala.”
Lumipas ang apat na taon.
Graduation day.
Engineer na ako.
Pero si Nanay — wala na.
Hindi na niya inabutan ang diploma ko.
Pero sa bulsa ng barong ko, dala ko ang maliit na mitsa mula sa gaserang iniwan niya.
Ngayon, may sarili na akong kompanya ng renewable energy.
At unang proyekto ko?
Paglagay ng solar panels sa baryo namin — para wala nang batang mag-aaral sa dilim.
Sa unang pag-switch ng ilaw sa aming baryo, parang narinig ko ang boses ni Nanay:
“Anak, ilaw mo na ang buong baryo.”
Lumapit sa akin ang mga kapitbahay, umiiyak, at sabi,
“Salamat, Allan. Dahil sa ilaw mo, may pag-asa na ulit kami.”
Ngumiti lang ako, sabay lingon sa langit.
“’Nay, ito na ‘yung liwanag na pinangarap mo.”
💡 “Kahit gaano kadilim ang daan, basta’t may pagmamahal at sakripisyo, palaging may ilaw na magtuturo ng tamang direksyon.” 💡
👉 Kung ang ilaw ng buhay mo ngayon ay napagod na, handa ka bang maging ilaw para sa iba? 🌙
#IlawSaDilim
#PagIbigNgIna
#KwentoNgPagAsa
#InspirasyongPinoy
#LiwanagNgBuhay
