“HINDI PA HULI ANG LAHAT: KWENTO NG AMA NA NAGKAMALI SA BUHAY PERO NATUTONG MAGPATAWAD AT MAGBAGO DAHIL SA PAGMAMAHAL NG KANYANG ANAK”
🌧️ Panimula:
HINDI KO AKALAIN NA SA HULING BAHAGI NG BUHAY KO, DUON KO PALA MAIINTINDIHAN ANG TUNAY NA KAHULUGAN NG PAGMAMAHAL AT PAGPATAWAD.
Ako si Rogelio, dating tricycle driver, dating lasinggero, at dating ama na… halos sirang-sira ang pamilya.
Marami akong pagkakamali — sinigawan ko ang asawa ko, napabayaan ko ang mga anak ko, at sa huli… ako rin ang nawala sa sarili ko.
Lumipas ang mga taon, at habang lahat ng tao ay abala sa pag-abot ng pangarap, ako nama’y abala sa pag-inom, paglayo, at pag-iwas sa katotohanan.
Hanggang isang araw, nagising na lang akong mag-isa, at wala na pala akong natira kundi pagsisisi.
🥀 Pakikibaka:
Isang gabi, nakaupo ako sa tapat ng tindahan, may hawak na bote ng alak. Dumaan ang isang batang babae, may dalang bag, galing sa eskwela.
Nakangiti siya sa akin at sabi:
“Tay… hindi ka pa rin po uuwi?”
Natigilan ako.
Anak ko pala si Lyka — labing-dalawang taon nang hindi ko nakita.
Ang ngiti niya, katulad ng ngiti ng nanay niya noong unang beses kaming nagkakilala.
“’Nay sabi, kung gusto mo raw magbago, may bahay pa ring naghihintay sa’yo.”
Tapos umalis siya, iniwan akong tulala at umiiyak.
Buong gabi kong iniisip ‘yung mga nasayang na taon — mga birthday na wala ako, mga graduation na hindi ko nasilayan, mga yakap na hindi ko naibigay.
At doon ko napagtanto: wala talagang mananalo sa galit at bisyo — lahat ng laban mo, talo ka kung sarili mo ang kalaban mo.
🌤️ Punto ng Pagbabago:
Kinabukasan, naglakas-loob akong umuwi.
Pagbukas ng pinto, nakita ko si Maricel — ang asawa kong matagal ko nang iniwan.
Matanda na siya, halatang pagod, pero nanatiling mabait ang mga mata niya.
Tahimik.
Walang boses, walang sermon.
Pero nang lumapit ako, narinig ko siyang sabi:
“Rogelio… kung handa ka na talagang magbago, may puwang pa rin dito.”
Umiyak ako.
Hindi ko na pinigilan.
Yakap ko siya, parang takot akong magising.
Simula noon, tumigil ako sa pag-inom.
Nagtrabaho ulit ako bilang tricycle driver. Hindi madali, pero bawat pasa at pawis ay parang parusa at biyaya na rin.
Bawat pasada, iniisip ko si Lyka — ang batang ngumingiti pa rin sa akin kahit ilang beses ko silang sinaktan.
Isang araw, sabay-sabay kaming kumain sa iisang mesa.
Si Lyka, college student na.
Tinanong ko siya:
“Anak, galit ka pa ba sa akin?”
Ngumiti siya.
“Hindi na po, Tay. Kasi kung hindi ka nawala noon, baka hindi ko natutunang magpatawad ngayon.”
Doon ko naramdaman — minsan pala, pinapatawad tayo ng mga anak natin kahit hindi tayo humihingi ng tawad.
🌈 Resolusyon:
Ngayon, masaya na akong simpleng ama.
Hindi perpekto, pero totoo.
Walang bisyo, walang galit, at punô ng pag-asa.
Minsan, habang nagmamaneho ng tricycle, pinagmamasdan ko ‘yung mga batang sumasakay.
Nakikita ko kay Lyka ang bawat ngiti nila.
At sa bawat pasahero kong tinatanggap, parang binabayaran ko rin ang mga utang kong pagkukulang.
Sabi ni Maricel minsan,
“Hindi lahat ng bumalik, tinatanggap agad. Pero ‘yung marunong magpakumbaba, laging may puwang.”
Tama siya.
Kasi ang tunay na pagbabago, hindi mo lang sinasabi — ipinapakita mo, araw-araw.
🌻 Aral sa Buhay:
🌅 “Hindi pa huli ang lahat para magbago, humingi ng tawad, at magsimulang muli. Hangga’t may pamilya kang naghihintay, may dahilan ka pa ring bumalik.” 🌅
👉 Ikaw, may taong gusto mong patawarin o lapitan muli bago pa mahuli ang lahat? 💔
