Ako si Jomar, anak ng isang tricycle driver.
Araw-araw, maagang bumabyahe si Tatay.
Kahit umuulan, tuloy pa rin ang pasada.
Ang tunog ng tricycle namin ang alarm clock ko bawat umaga.
Pero sa eskwelahan, hindi tricycle ang naririnig ko —
kundi tawa ng mga kaklase ko.
“Uy, anak ng driver, baka pwede magpahatid mamaya!”
Sabay tawa, sabay tingin sa akin na parang wala akong halaga.
Masakit.
Pero sabi ni Tatay,
“Anak, hindi kahihiyan ang magmaneho. Kahihiyan ang manglamang.”
ANG STRUGGLE
Lumaki akong sanay sa hirap.
Kapag may project, nag-aabang ako ng pasahe kay Tatay para may dagdag kita.
Minsan, walang ulam.
Minsan, wala ring pamasahe — kaya naglalakad ako papuntang school.
Pero sa isip ko, hindi ito katapusan.
Sabi ko, “Balang araw, hindi tricycle ang dadalhin ko, kundi pangarap natin.”
ANG PAGBABAGO
Dumaan ang mga taon.
Habang sila abala sa barkadahan, ako abala sa pag-aaral.
Puyat, gutom, pero pursigido.
Hanggang sa dumating ang araw — nakatanggap ako ng scholarship letter mula sa unibersidad!
Tumakbo ako pauwi, dala ang liham.
Nakita ko si Tatay sa garahe, may langis sa kamay.
Nilapitan ko siya, sabi ko:
“Tay… pasok na po ako sa kolehiyo. Libre po lahat!”
Napatigil siya. Tumulo ang luha.
Yumakap siya sa akin, sabay sabing,
“Anak… bayad na lahat ng pagod ko.”
ANG LINYA NA HINDI KO MAKAKALIMUTAN
Sa unang araw ng klase sa kolehiyo, sumakay ako sa tricycle ni Tatay.
Habang bumibiyahe kami, sabi ko sa kanya:
“Tay, salamat sa bawat kilometro ng sakripisyo.
Dahil sa inyo, natutunan kong walang maruming trabaho, basta malinis ang puso.”
LIFE LESSON:
“Ang tunay na tagumpay ay hindi nasusukat sa sasakyan, kundi sa sakripisyo ng magulang na nagdala sa’yo doon.”
QUESTION FOR ENGAGEMENT:
Kung ikaw ang anak ng tricycle driver, ipagmamalaki mo rin ba siya? 🚴♂️
Comment “SALUDO KAY TATAY 💪” kung proud ka rin sa sakripisyo niya!
