Ako si Althea, anak ng isang labandera.
Araw-araw, gigising si Nanay nang alas-singko para magsimula ng laba.
Minsan sa umaga, amoy sabon na ang buong bahay.
Hindi iyon amoy kahirapan — amoy ng sakripisyo at pagmamahal.
Pero hindi lahat nakakakita noon.
Noong Grade 4 ako, tinanong ako ng kaklase ko,
“Bakit amoy sabon ka lagi?”
Sabay tawa ng buong klase.
Mula noon, lagi nila akong tinatawag na ‘Anak ng Labandera.’
Masakit.
Pero tiniis ko.
Dahil sabi ni Nanay,
“Anak, hayaan mong dumiin ang kamay ko sa labada, basta’t malinis ang konsensya mo.”
ANG PANLALAIT AT PAGTITIIS
Lumaki akong sanay sa pang-aasar.
Pag may group project, ako ang laging taga-sulat.
Pag may outing, ako ang hindi sinasama.
Wala akong bagong sapatos, wala akong cellphone.
Pero lagi kong dala ang pangarap ni Nanay —
na isang araw, may anak siyang makakapagtapos sa kolehiyo.
Kaya habang ang iba natutulog, ako nagre-review.
Habang sila nagti-TikTok, ako nagbabasa sa ilalim ng dilaw na bombilya.
ANG PAGBABAGO
Graduation day.
Habang ina-announce ang mga pangalan, narinig ko:
“With Highest Honors — Althea Cruz!”
Lumingon ako. Sa pinakadulo, si Nanay —
pawisan, may bakas ng sabon sa kamay, at suot ang lumang bestidang kupas.
Nakangiti siya. Pero sa ngiti niyang ‘yon, ramdam ko ang taon ng pagod.
ANG LINYA NA NAGPAIYAK SA LAHAT
Sa speech ko, sabi ko:
“Maraming salamat sa mga guro, sa mga kaklase.
Pero higit sa lahat, sa babaeng nagturo sa akin kung paano maging matatag.
Nanay, salamat dahil habang nilalabhan mo ang damit ng iba,
nililinis mo rin ang landas ng kinabukasan ko.”
Tahimik.
Tapos, lahat ay napaiyak.
Lahat ng tumawa noon — napatingin lang kay Nanay, at palihim na nagpalakpakan.
LIFE LESSON:
“Hindi mahalaga kung saan nanggaling ang isang bata — ang mahalaga, kung gaano siya pinaghirapan ng magulang niyang marangal.”
QUESTION FOR ENGAGEMENT:
Kaya mo rin bang ipagmalaki ang magulang mong labandera?
Type “SALUDO KAY NANAY 💖” kung proud ka rin!
