“TINAWANAN NILA AKO KASI ANAK LANG DAW AKO NG KONSTRUKSYON WORKER — PERO NGAYON, AKO NA ANG NAGTATAYO NG SARILI KONG KUMPANYA.”
Ako si Renz, anak ng construction worker. Habang ang mga kaibigan ko noon ay ipinagmamalaki ang mga magulang nilang engineer, doctor, o business owner — ako naman, tahimik lang.
Tahimik… kasi nahihiya akong sabihing si Papa, tagabuhat ng hollow blocks sa init ng araw.
Madalas, tinatanong nila:
“Anong trabaho ng tatay mo?”
Ngumiti lang ako. “Construction.”
Sabay maririnig ko ang tawa nila.
“Ah, mason lang pala.”
At doon, parang may sumaksak sa dibdib ko.
Pero kahit gano’n, lagi kong sinasabi sa sarili ko: “Balang araw, Papa. Balang araw, ako naman ang magtatayo ng mga pangarap natin.”
Mahirap ang buhay namin. Minsan, isang beses lang kami kumain sa maghapon. Si Papa, araw-araw pumapasok kahit umuulan, kahit may lagnat, basta’t may maipabaon lang sa akin.
Naalala ko pa — isang beses, nabutas ang sapatos ko. Nahihiya ako kasi sira na, pero sabi ni Papa:
“Anak, ayusin ko ‘yan. Basta makapasok ka lang sa school.”
Ginawan niya ng takip mula sa lumang gulong. At oo, ‘yun ang suot ko buong taon.
Sa school, madalas akong tuksuhin.
“Mukhang construction worker din ‘to!”
“Magbubuhat ka rin ng hollow blocks paglaki!”
Habang sila naglalaro, ako nagtitinda ng yosi at candy sa kanto para may pambaon kinabukasan.
Pag-uwi ko, makikita kong si Papa, pawis na pawis, nanginginig ang kamay sa pagod. Pero pag nakita niya ako, ngingiti pa rin.
“Kumain ka na, anak?”
Sabay abot ng plastik ng ulam — tinolang manok, pero puro sabaw lang.
At doon ko lagi sinasabi sa kanya:
“Pa, balang araw, ikaw naman ang papahingahin ko.”
Pumasa ako sa scholarship exam sa kolehiyo. Hindi ko alam kung iiyak ako o tatawa. Kasi sa wakas, may pag-asa.
Pero mahirap pa rin. May mga araw na wala akong pambili ng print o pamasahe.
Nilalakad ko ang dalawang kilometro papunta sa campus. Minsan, nakikikopya lang ako ng reviewer kasi wala akong pambili ng papel.
Isang gabi, habang nag-aaral ako sa ilalim ng ilaw ng poste, dumaan si Papa galing sa trabaho.
“Anak, gabi na. Baka mapagod ka.”
Sabi ko lang, “Okay lang, Pa. Konti na lang, matatapos ko na ‘to.”
Ngumiti siya, tapos sabi:
“Kaya mo ‘yan. Hindi ako nag-alala, kasi matibay ang anak kong lalaki.”
Noong araw ng graduation, bitbit ko ang lumang cellphone ko at nakalabas ang lumang polo ni Papa na pinapahiram lang niya sa akin minsan.
Tinawag ang pangalan ko — cum laude.
Nung tumayo ako sa stage, nakita ko si Papa sa dulo. Naka-tsinelas lang, marumi pa ang pantalon, pero nakangiti habang pinupunasan ang luha.
Pagkatapos ng ceremony, niyakap ko siya.
“Pa, hindi na ako anak lang ng construction worker.
Ako na ang anak na magtatayo ng bahay para sa’yo.”
Ngayon, may maliit na construction firm na ako. Hindi malaki, pero sapat para mabigyan si Papa ng maayos na bahay at pahinga.
At sa bawat proyektong ginagawa namin, lagi kong sinasabi sa team:
“Ang haligi ng tagumpay ay hindi pera o diploma — kundi mga kamay na kahit sugatan, patuloy na lumalaban para sa pamilya.”
Madalas akong tanungin:
“Ano’ng sikreto ng tagumpay mo?”
Sagot ko lang:
“Semento, pawis, at pagmamahal ng tatay kong marunong mangarap kahit nasa lupa.”
“Huwag mong ikahiya kung saan ka nanggaling. Ang mahalaga, alam mo kung saan mo gustong makarating. Ang tunay na tagumpay ay ang makabawi sa mga taong nagmahal sa’yo kahit walang-wala.” ❤️
“Anak ng Construction Worker, Tagumpay ng Tatay.”
👉 “Kung may magulang kang nagsakripisyo para sa’yo, ano ang unang bagay na gusto mong ibalik sa kanila?” 💬
