“MINSAN KAILANGANG MASAKTAN MUNA, MALUGMOK, AT MAWALAN NG LAHAT—PARA MAKITA MO KUNG GAANO KAGANDA ANG BUHAY NA NAKALAAN SA’YO.”
AKALA KO TAPOS NA ANG BUHAY KO.
Noong araw na nawalan ako ng trabaho, parang isang iglap lang, gumuho ang lahat ng pinaghirapan ko.
Ako si Rico, 32 years old, dati akong construction worker sa Maynila. Isang simpleng lalaki na may pangarap lang — makapagtayo ng bahay para sa nanay ko sa probinsya.
Pero minsan, kahit anong sipag mo, may mga bagay talagang hindi mo kontrolado.
Taong 2019, nagkasakit si Nanay. Kailangan ng malaking halaga para sa gamutan. Ginawa ko ang lahat — nag-overtime, nagbenta ng gamit, nag-apply kahit saan. Pero parang hindi pa rin sapat.
Hanggang sa isang araw, natanggal ako sa trabaho.
“Pasensiya na, Rico, nagbawas ng tao,” sabi ng boss ko, habang iniabot ang huling sahod ko.
Hindi ko alam kung iiyak ako o tatahimik na lang.
Umuwi akong walang pera, walang trabaho, at may nanay na naghihintay ng gamot.
Sa loob ng maliit naming bahay, napaupo ako sa gilid ng kama. Tumingin ako sa mga kamay kong punô ng kalyo, at naisip ko, “Ganito na lang ba palagi? Puro laban, pero laging talo.”
Lumipas ang mga linggo, halos wala na kaming makain. Minsan, kape at tinapay lang ang almusal. Si Nanay, kahit mahina, pilit pa rin akong pinapalakas ng loob.
“Anak, huwag kang susuko. Baka bukas, bumawi ang tadhana.”
Pero minsan, ang bukas na inaasahan mo, parang hindi na dumarating.
Hanggang isang gabi, may lumapit sa akin na dating kasamahan sa trabaho.
“Pare, gusto mo bang sumama sa akin? May project sa abroad. Mabigat, pero malaki ang kita.”
Hindi ako nagdalawang-isip. Kahit wala akong pamasahe, nanghiram ako. Kahit takot ako, sumugal ako.
Naging mahirap ang buhay sa ibang bansa.
Mag-isa lang ako sa maliit na kwarto, araw-araw nagtatrabaho kahit 12 oras.
Minsan, umiiyak ako bago matulog, kasi gusto ko nang umuwi.
Pero tuwing naiisip ko si Nanay, paulit-ulit kong sinasabi sa sarili ko,
“Konti na lang, Rico. Hindi ka pwedeng sumuko.”
Lumipas ang tatlong taon.
Isang araw, nakatanggap ako ng balita — gumaling si Nanay. Nakalakad na raw siya ulit.
Sabay noon, nakatanggap ako ng bonus sa trabaho. Sa unang pagkakataon, nakapagpadala ako ng malaking halaga.
Ngayon, 2025 na.
May sarili na akong construction business dito sa Pilipinas. Nakapagpatayo na ako ng bahay para kay Nanay — ‘yung dati naming pinapangarap na may maliit na garden at sampayan sa likod.
Tuwing umuupo ako sa terrace, tinitingnan ko ‘yung mga kamay kong dati puro sugat at kalyo, ngayon ay ginagamit sa pagpirma ng mga kontrata.
Na-realize ko, minsan, kailangan mo talagang madapa para matutong tumayo.
Kailangan mong masaktan para matutunan mong pahalagahan ang tagumpay.
At kailangan mong mawala bago mo mahanap kung sino ka talaga.
“Ang sakit ay hindi katapusan, kundi simula ng pagbangon. Sapagkat ang bawat luha na tumulo, ay binabawi ng Diyos ng mas matamis na tagumpay.” 💪🌤️
👉 Ikaw, dumating ka na ba sa puntong gusto mo nang sumuko, pero pinili mo pa ring lumaban? Ano ang nagpatuloy sa’yo? 😢
