“MINSAN KAILANGAN MONG ISAKRIPISYO ANG SARILI MONG KALIGAYAHAN, PARA LANG MAKITA ANG MGA ANAK MONG ABOT NA ANG MGA PANGARAP NA DATING IKAW ANG MAY HAWAK.”
HINDI MADALI MAGING NANAY.
Lalo na kung ikaw na lang ang inaasahan ng mga anak mo.
Ako si Aling Rosa, 46 years old, isang labandera. Dalawa ang anak ko — si Ella at si Mark. Mag-isa kong pinalaki sila simula nang iwan kami ng asawa ko sampung taon na ang nakalipas.
Sabi nila, “Matatag ang mga ina.” Totoo ‘yun — pero hindi nila alam kung ilang gabi na akong umiiyak nang tahimik habang pinipigilan kong magising ang mga bata.
Hindi nila alam kung ilang beses kong tiniis ang gutom para lang may baon sila sa eskwela.
Araw-araw akong gumigising ng alas-kuwatro ng umaga.
Maglalaba sa kapitbahay, magluluto ng almusal, tapos maglalakad paakyat sa kanto para magbenta ng kakanin.
Mainit man o umuulan, tuloy lang.
Kasi hindi ko kayang makita ang mga anak kong walang makain o hindi makapasok sa paaralan.
Minsan, si Ella umiiyak.
“Ma, huwag ka nang maglaba, magpapahinga ka muna.”
Ngumiti lang ako at sabi ko,
“Anak, kapag ikaw na ang may diploma, doon ako magpapahinga.”
May mga araw na gusto ko nang sumuko.
Kapag sumasakit ang likod ko sa labada, kapag sumasablay ang paninda ko, kapag nararamdaman kong tumatanda na ako pero parang walang nagbabago.
Pero tuwing nakikita kong masigla si Mark, at masipag si Ella sa pag-aaral, sinasabi ko sa sarili ko — “Rosa, laban lang. Para sa kanila ‘to.”
Lumipas ang mga taon, nakatapos ng high school si Ella.
Pero wala kaming pera para sa kolehiyo.
Halos isang linggo akong hindi makatulog, iniisip ko kung paano siya makakapag-aral.
Hanggang sa isang araw, kinausap ako ni Ella,
“Ma, magta-trabaho muna ako. Huwag kang mag-alala, babalik din ako sa pag-aaral.”
Ang sakit marinig noon.
Kasi bilang nanay, gusto mong ibigay lahat — pero minsan, kahit anong gawin mo, hindi sapat.
Kaya sabi ko sa kanya, “Anak, ako na lang mag-overtime. Mag-aral ka. Huwag mo akong intindihin.”
Ginawa ko lahat.
Naglalaba ako kahit gabi, nagbebenta ako kahit pagod na.
At isang gabi, habang nilalabhan ko ang mga maruruming kumot ng amo ko, napatingala ako at nagdasal:
“Panginoon, kung pagod man ako ngayon, sana makita ko silang umangat balang araw.”
At narinig Niya ako.
Lumipas ang ilang taon, nakatapos si Ella — cum laude sa kursong Accounting.
Naiyak ako noong graduation niya. Hindi dahil sa medalya, kundi dahil naalala ko lahat ng gabi ng pagod at sakit ng katawan na hindi nasayang.
Ngayon, siya na ang nagbabayad ng kuryente, siya na rin ang bumibili ng bigas.
At si Mark, 2nd year na sa kolehiyo.
Minsan, nilalabhan nila ako ng damit at sinasabihan ako,
“Ma, tama na muna ‘yan. Kami naman ang mag-aalaga sa’yo.”
Ngayon, may maliit na laundry shop na ako.
Hindi ko na kailangang maglakad ng malayo, kasi kami na mismo ang nilalapitan ng mga kapitbahay.
At sa tuwing tinitingnan ko ang mga anak ko, sinasabi ko sa sarili ko:
“Ito na ‘yung bunga ng lahat ng luha ko. Hindi man ako yumaman, pero matagumpay ako bilang ina.”
“Ang tagumpay ng isang ina ay hindi nasusukat sa perang hawak, kundi sa mga ngiting naibabalik sa kanya ng mga anak na minsang itinaya niya ang lahat para lang mapangiti.” 💖
EMOTIONAL QUESTION (for engagement):
👉 Ikaw, anong sakripisyo ng nanay mo ang hinding-hindi mo makakalimutan? Tag mo siya at pasalamatan mo ngayon. ❤️
