MULA SA LAMIG NG KALYE HANGGANG INIT NG TAGUMPAY: KWENTO NG BATA NA WALANG SAPIN SA PAA, NGAYON MAY NEGOSYO AT SARILING B
HINDI KO MAKAKALIMUTAN ANG GABI NA ‘YON. Basang-basa ako ng ulan, yakap ang kapatid kong umiiyak dahil wala kaming matulugan. Sa gilid ng kalsada kami nakasilong—isang lumang karton ang aming higaan. Wala kaming makain, pero mas masakit isipin na wala rin kaming direksyon sa buhay.
Lumaki akong sanay sa gutom, sa pang-aalipusta, at sa pangungutya ng mga taong maswerte sa buhay. “Anak ng tambay.” “Basurero.” “Walang mararating.” Iyan ang mga salitang paulit-ulit kong naririnig. Pero sa bawat salitang iyon, mas tumitibay ang loob ko.
Nang mamatay si Mama, para akong nawalan ng mundo. Si Papa, sinubukang buhayin kami sa pamamasura. Araw-araw, dala niya ang sako, at ako naman ang tagabuhat ng mga bote. Sa halip na laruan, bote at plastik ang nilalaro ko.
Minsan, habang tumitingin ako sa mga batang papasok sa eskwela, napaiyak ako. Gusto kong mag-aral. Gusto kong maranasan kung paano maging estudyante, hindi lang tagapulot ng basura. Pero paano? Wala kaming pera ni centimo.
Isang araw, may lumapit na matandang babae. Sabi niya, “Bata, bakit hindi ka nag-aaral?” Nahihiya akong sumagot. Pero sabi ko, “Wala po kaming pera, pero gusto ko po.” Alam mo ba? Siya pala ang magbabago ng buhay ko.
Inampon ako ni Lola Tess. Pinag-aral niya ako, pinakain, binigyan ng tahanan. Doon ko unang naranasan ang init ng totoong pamilya. Hindi madali—madalas pa rin akong nilalait sa school. Pero sa bawat pang-aapi, sinasagot ko ng sipag at dasal.
Nagbenta ako ng tinapay bago pumasok sa klase. Naghuhugas ako ng pinggan sa karinderya tuwing gabi. Walang araw na hindi ako pagod, pero tuwing naiisip ko si Papa sa tambakan, si Mama sa langit, at si Lola Tess na naniniwala sa akin—lumalakas ang loob ko.
Pagdating ng kolehiyo, halos gusto ko nang sumuko. Pero sabi ni Lola Tess, “Anak, kung gusto mong magtagumpay, huwag mong hayaan na hirap ang tumalo sa’yo. Dapat ikaw ang tumalo sa hirap.”
Kaya kahit kulang sa tulog at laging gutom, nagtapos ako ng kursong Entrepreneurship. Naglakad ako sa entablado na may luha sa mata, kasi sa unang pagkakataon, naramdaman kong may naabot ako.
Pagkatapos ng graduation, nagsimula ako sa maliit na negosyo—nagbebenta ng kape sa gilid ng kalsada. Tinawanan ako ng iba, pero hindi ko inalintana. Pinagsikapan ko. Pinagdasal ko. Hanggang sa dumami ang suki, lumaki ang puhunan, at ngayon—meron na akong sariling coffee shop.
Araw-araw kong naaalala ‘yung batang walang sapin sa paa, nanginginig sa lamig ng gabi. Siya pa rin ako, pero ngayon… may pangarap na natupad.
Binili ko ng bahay si Papa, at inalagaan ko si Lola Tess hanggang sa huli niyang hinga. Lagi niyang sinasabi, “Anak, hindi sukatan ng pagkatao ang hirap na pinagdaanan mo, kundi kung paano mo iyon tinalo.”
At totoo nga. Ang hirap, hindi parusa—paghahanda lang sa panibagong yugto ng tagumpay.
👉 “Huwag mong ikahiya ang pinagdaanan mong sakit. Iyan ang dahilan kung bakit matatag ka ngayon. Minsan, kailangan mong dumanas ng dilim para makita mo ang tunay na liwanag.” 🌅
💬 Ikaw, anong hirap ang gusto mong lampasan para maabot mo rin ang tagumpay? Ikuwento mo sa comments, baka kuwento mo na ang susunod na magbibigay inspirasyon. 💖
