“KAILANGANG MASAKTAN MUNA ANG PUSO, MAPUTOL ANG MGA PANGARAP, AT MADAPA SA LUPA—BAGO KA TULUYANG MAKILALA NG TAGUMPAY.”
AKALA KO HINDI KO NA KAYANG BUMANGON.
Ako si Liza, 29 years old, dating working student na ngayo’y may sariling negosyo. Pero bago ko narating ‘to, dumaan muna ako sa impyerno ng paghihirap at luha.
Noong bata pa ako, lagi kong pangarap na makapagtapos. Pero dahil mahirap lang kami, pinili kong magtrabaho habang nag-aaral.
Sa umaga, nagtitinda ako ng kakanin; sa gabi, pumapasok ako sa kolehiyo.
Araw-araw, nilalabanan ko ang gutom, antok, at pagod — kasi gusto kong patunayan na kahit mahirap ka, may mararating ka rin.
Pero hindi lahat ng laban, kayang sabayan ng katawan.
Noong 3rd year college ako, biglang nagkasakit si Papa. Stroke.
Kailangan naming bayaran ang hospital bills, at walang-wala kami.
Kaya kahit mabigat sa loob, tumigil ako sa pag-aaral.
“Sayang naman, Liza,” sabi ng propesor ko.
Ngumiti lang ako. Pero paglabas ng pinto, doon ko ibinuhos lahat ng luha.
Sa edad na 21, ako na ang naging haligi ng bahay.
Nagtrabaho ako bilang kasambahay sa Maynila.
Araw-araw akong naglilinis ng bahay na hindi akin, nagluluto ng pagkain na hindi ko puwedeng kainin, at nag-aalaga ng batang hindi ko anak.
Pero bawat hugas ng pinggan, sinasabayan ko ng pangarap — na balang araw, ako rin, makakapagpatayo ng bahay para kay Papa at Mama.
Minsan, naiisip ko nang sumuko.
Tuwing nakikita kong masaya ang ibang kabataan, nag-eenjoy sa college life, ako, nandito — tahimik na umiiyak sa lababo.
Pero sa bawat pagod kong gabi, lagi kong dinadasal:
“Panginoon, sana balang araw, may dahilan itong lahat.”
Hanggang isang araw, may amo akong may maliit na bakery business.
Napansin niya daw akong magaling magluto.
Sinubukan niyang turuan ako mag-bake.
At doon nagsimula ang pagbabago ng buhay ko.
Tuwing may oras ako, pinag-aaralan ko ang mga recipe. Pinapanood ko siya, tinatanong kung paano niya ginagawa ang tinapay na mabenta.
Hanggang sa dumating ang araw na nagtiwala siya sa akin — pinahawak niya sa akin ang isang order.
At doon ko naramdaman, kaya ko pala.
Pagkalipas ng ilang taon, nakapag-ipon ako ng kaunti. Umuwi ako sa probinsya at nagsimulang magbenta ng tinapay sa harap ng bahay namin.
Una, tatlong customer lang sa isang araw.
Pero dahil sa tiyaga at malasakit, unti-unting dumami.
Ngayon? May sarili na akong bakeshop, at may anim na empleyado akong dati ring kagaya ko — mga babaeng dating nawalan ng pag-asa.
Minsan, napapaupo pa rin ako sa harap ng oven, tahimik na nagbabalik-tanaw.
Naalala ko ‘yung batang nagtitinda ng kakanin, ‘yung dalagang umiiyak sa lababo, at ‘yung babaeng pinanghinaan ng loob pero hindi sumuko.
Ngayon, siya na ‘yung nagbibigay ng trabaho sa iba.
Na-realize ko, minsan, ang sakit at gutom na nararanasan mo ngayon, ‘yun pala ang nagtutulak sa’yo papunta sa mas magandang buhay.
Hindi sayang ang luha, kung sa huli, magagamit mo ‘yung lakas na galing sa sakit.
“Ang tagumpay ay hindi ibinibigay — pinaghihirapan, pinagluluhaan, at pinagdadasal. Dahil sa dulo ng bawat pagod, may biyayang hindi mo aakalain na para pala talaga sa’yo.” 🌻
👉 Ikaw, ilang beses ka nang muntik sumuko bago mo nakita ang dahilan ng lahat ng sakit mo? 😢
