“HINDI AKO NAKARATING SA JOB INTERVIEW KO—DAHIL MAY TINULUNGAN LANG AKONG TAO SA KALSADA… PERO PAGDATING NG ISANG ARAW, SIYA PALA ANG BOSS NA MAGBABAGO NG BUHAY KO.”
Maagang-maaga pa lang, gising na si Ramon.
Nakaayos na ang kanyang lumang polo, nakapolish ang sapatos, at bitbit ang lumang brown na envelope kung saan naroon ang lahat ng pag-asa niya — resumé, diploma, at application letter.
Ngayon ang araw ng kanyang final job interview sa isang malaking kumpanya sa Makati.
Kung makakapasok siya, makakalabas na sila ng asawa’t anak niya sa maliit na inuupahang kwarto sa Tondo.
Habang nakasakay siya sa jeep, paulit-ulit niyang binabasa ang mga sagot sa posibleng tanong ng interviewer.
“Ano ang pinakamalaking lakas mo?”
“Pagsisikap at katapatan, sir.”
Ngunit ilang minuto bago siya makarating sa gusali ng kompanya — may nangyaring hindi inaasahan.
Sa kanto ng Ayala, may lalaking bigla na lang bumagsak sa gitna ng pedestrian lane.
Naka-barong, may dalang attaché case, at halatang nawalan ng malay.
Nagkagulo ang mga tao — may iba’y nag-video, ang iba’y nagmamadaling lumayo.
Pero si Ramon, hindi nagdalawang-isip.
Tumakbo siya, inalalayan ang lalaki, at hinubad ang sarili niyang polo para gawing unan sa ulo nito.
“Kuya! May pulis ba rito? Tawag ng ambulansya, dali!”
Pinulsuhan niya ang lalaki — mahina pero may tibok pa.
Dumating ang ambulansya makalipas ang limang minuto.
“Sir, sumama po kayo para may kamag-anak siyang makausap,” sabi ng paramedic.
Walang pag-aalinlangan, sumama si Ramon.
Pagdating sa ospital, naghintay siya ng ilang oras sa labas ng emergency room.
Nang masiguro niyang ligtas na ang lalaki, saka lang niya naalala ang relo.
Alas-onse na.
Ang interview niya — alas-nwebe pa dapat.
Napaupo siya.
Hawak ang envelope, napailing siya nang may lungkot.
“Siguro… hindi talaga para sa’kin.”
Uuwi na sana siya nang may lumapit na nurse.
“Sir, gising na po ‘yung pasyente. Hinahanap po kayo.”
Pumasok siya sa kwarto.
Nang makita siya ng lalaki, agad itong ngumiti, kahit nanghihina pa.
“Ikaw ‘yung tumulong sa’kin… salamat, iho. Kung hindi dahil sa’yo, baka hindi na ako umabot.”
Ngumiti lang si Ramon.
“Wala ‘yon, sir. Mas mahalaga pong ligtas kayo.”
Inabot niya ang bag ng lalaki.
“Naiwan niyo po ‘to sa kalsada.”
Ngumiti ang lalaki, sabay sabi:
“Hindi ko alam kung paano kita mababayaran.”
“Wala pong kailangan, sir. Tulungan lang po, kahit maliit.”
Pagkatapos, nagpaalam siya’t lumabas.
Lumipas ang tatlong araw.
Tahimik lang ang buhay ni Ramon. Wala pa ring trabaho.
Pero isang umaga, may kumatok sa pinto.
“Delivery po, Sir Ramon Dela Cruz?”
Pagbukas niya, isang sobre ang ibinigay.
Sa loob nito — isang sulat at business card.
“Mr. Dela Cruz,
Hindi mo ako nakilala noong una, pero ako ang lalaking tinulungan mo noong araw ng interview mo.
Ako si Mr. Sandoval, CEO ng kompanyang pinuntahan mo.
Nalaman kong ikaw ay dapat isa sa mga applicant noong araw na ‘yon.
Gusto kong personal kang imbitahan — hindi para sa interview, kundi para sa trabaho.
Dahil kung gano’n ka magmahal sa kapwa, gano’n din kita gustong maging bahagi ng kumpanya ko.”
Napaluha si Ramon.
Hindi siya makapaniwala.
Minsan, kailangan mo lang gawin ang tama, kahit walang nakatingin — at darating ang biyayang di mo inaasahan.
