Sa isang kilalang pribadong ospital, dumating ang mag-inang si Rosa at ang anak niyang si Ella, walong taong gulang. Halata ang paghingal ni Ella at pamumutla nito kaya halos maiyak si Rosa habang nakikiusap sa nurse.
“Miss, pakiusap… nahihirapan na siyang huminga. Kahit i-confine niyo muna, babayaran namin,” sabi ni Rosa, nanginginig ang boses.
Tiningnan sila ng nurse mula ulo hanggang paa, saka bumulong sa doktor—Dr. Ordoñez, isang respetadong pediatric specialist pero kilala ring mapanghusga.
“Dok, mukhang emergency,” bulong ng nurse.
Umismid si Dr. Ordoñez. “May deposit ba sila? Wala? Hindi rito ang lugar para sa mga walang pambayad. Ipa-transfer niyo sa public hospital.”
Nanlamig si Rosa. “Dok, malayo pa ’yung public hospital! Hindi na siya tatagal sa biyahe!”
Umuubo nang malakas si Ella, halos mapahilata sa sakit. Napayakap si Rosa sa anak niya.
“Ma… ang sakit…” bulong ng bata.
“Dok, awa niyo na!” halos lumuhod na si Rosa, pero itinabi lang siya ng nurse.
Tahimik ang ibang pasyente, may naaawa, pero walang kumikibo.
Hanggang sa biglang bumukas ang pinto.
Pumasok ang isang lalaking naka-dark suit, seryoso ang mukha—si Marco Ilagan, may kasamang dalawang security personnel. Diretso siyang lumapit sa anak.
“Ella!”
Napatigil si Rosa. “Marco!”
Lumuhod si Marco at hinawakan ang kamay ng bata. “Bakit hindi pa siya inaasikaso?”
Nagkatinginan ang nurse at doktor.
“Sir kasi po—” simula ng nurse.
Tumayo si Marco at hinarap si Dr. Ordoñez. “Binigyan ba kayo ng dahilan para pabayaan ang batang ’to?”
Tumaas ang kilay ng doktor. “Hindi sila makakabayad. Hindi ito paawaan.”
Hindi na niya natapos.
Naglabas si Marco ng card at inilapag sa mesa. “Ako si Marco Ilagan. Anak ko ang batang ’yan. At ako ang CEO at financier ng ospital na ito.”
Namutla ang doktor. Tumigil ang lahat sa lobby.
“Mr. Ilagan… hindi ko alam—”
Pinutol siya ni Marco. “Hindi niyo kailangang malaman kung sino ang magulang bago kayo tumulong. Doktor kayo, hindi kolektor.”
Agad nagsitakbo ang staff para kunin si Ella at ilagay sa stretcher. Si Rosa ay napaiyak sa ginhawa.
“Sir, hindi ko po sinasadya—” nanginginig na sabi ni Dr. Ordoñez.
Tumingin si Marco nang malamig. “Ipapatawag kita ng medical board. Ipaliwanag mo kung bakit mas mahalaga sa ’yo ang hitsura kaysa buhay ng bata.”
Hindi nakasagot ang doktor, halatang nagsisisi pero huli na.
Sa emergency room, nilagyan agad ng oxygen si Ella at sinaksakan ng gamot. Hawak pa rin ni Rosa ang kamay ng anak, luhaan sa pasasalamat.
Lumapit si Marco at marahang niyakap sila. “Tapos na. Ligtas na siya.”
“Mahal, natakot ako,” pabulong ni Rosa. “Akala nila wala tayong pera.”
Napabuntong-hininga si Marco. “Kahit wala, may karapatan pa rin tayo sa respeto. Kaya ko nga itinayo ang ospital na ’to—para walang batang maiiwan.”
Kinabukasan, kumalat ang balita. Si Dr. Ordoñez ay nasuspinde at iniimbestigahan. Maraming staff ang hindi makatingin nang diretso sa mag-ina.
Pag-uwi nila, binuhat ni Marco si Ella.
“Pa…” mahina pero malinaw na sabi ng bata, “babalik pa tayo don?”
Ngumiti si Marco. “Oo, pero sa susunod, pipili tayo ng doktor na may puso, hindi lang diploma.”
Magkasabay silang umuwi—magaan ang dibdib, buo ang dignidad.
Samantala, si Dr. Ordoñez ay nakaupo mag-isa sa loob ng opisina, paulit-ulit na iniisip ang pagkakamaling bumura ng pangalan niya sa propesyon.
Ang batang minamaliit niya dahil “akala niyang walang pera”… ay anak pala ng taong may kapangyarihang baguhin ang buhay niya.
At iyon ang aral na hindi niya malilimutan.
