Mula sa lupaing minana niya sa kanyang lolo, ipinatayo ni Adrian ang isang maaliwalas at magandang bahay. Hindi niya direktang sinabi na para iyon kay Samantha, pero malinaw sa kilos niya na gusto niyang maging tahanan nila ito kapag nagpakasal sila.
Napaluha pa si Samantha noong una itong ipinakita ni Adrian.
“Grabe ka… hindi ko alam kung paano ako magpapasalamat,” sabi niya habang nakayakap dito.
Ngumiti lang si Adrian. “Ang gusto ko lang, alagaan mo ‘to at pahalagahan.”
Sa unang buwan, tila perpekto ang lahat. Malinis ang bahay, tahimik ang gabi, at madalas silang magkasama nang masaya. Pero unti-unting lumabas ang tunay na kulay ni Samantha.
Nagsimulang mag-imbita siya ng mga kaibigan gabi-gabi. Maingay, nagkalat, nag-iinom hanggang madaling araw. Minsan, nakarinig pa si Adrian ng biro ng isa sa kanila:
“Ang swerte mo talaga, girl. Sana lahat may Adrian na nagpapagawa ng bahay.”
Hindi man lang ipinagtanggol ni Samantha ang nobyo niya. Sa halip, tumatawa pa ito at nakikisabay sa yabangan.
Kalaunan, lumakas ang loob ni Samantha. Nagsimulang mag-utos ng kung anu-ano, mag-demand ng bagong sasakyan, mamahaling alahas, at kung hindi agad masunod ay magtatampo at sisigaw.
Isang beses, bigla siyang nagalit kay Adrian nang hindi ito agad nakapagbigay ng gusto niyang bag.
“Kung hindi mo kaya lahat ng gusto ko, baka mali ang napili kong lalaki!” sigaw nito.
Tahimik lang si Adrian, pero sa puso niya, alam na niyang hindi magtatagal ang ganitong ugali.
Isang gabi, halos hatinggabi na nang tumawag si Samantha.
“Bukas, pakiayos yung garahe at palagyan mo ng groceries ang ref. Ayoko nang inuulit ko pa.”
Kalma ang boses ni Adrian. “Sige. Pero bukas, may pag-uusapan tayo.”
Kinabukasan, dumating siya sa bahay. Naroon ang tatlong kaibigan ni Samantha, nakaupo sa sofa, nagyoyosi at nagkalat ng pagkain sa sahig.
“Ay wow, andito na ang alalay!” sabi pa ng isa na may halong pang-aasar.
Pinili ni Adrian na huwag patulan. Tinawag niya si Samantha.
“Lumabas ka saglit. Kailangan natin mag-usap.”
Napairap si Samantha. “Ano na naman? Drama mo na naman ‘to?”
Huminga nang malalim si Adrian. “Samantha, matagal kitang pinagbigyan at minahal. Pero sobra na itong ginagawa mo.”
Napataas ang kilay niya. “Excuse me? Bahay ko ‘to. Ako ang masusunod dito.”
Umiling si Adrian. “Mali ka. Ang lupa’t bahay ay nasa pangalan ko. Pinatira kita dito dahil mahal kita noon. Hindi para gawin mo akong katulong.”
Bumukas ang maliit na envelope na dala niya at inilapag sa mesa.
“Nakaredy na ang papeles noon pa. Kung sakaling dumating sa ganito, hindi ako mauunahan.”
Nagulat si Samantha. “Ano ‘to? Pinapaalis mo ako?!”
“May tatlong araw kang ilabas ang gamit mo. Hindi ko hahayaang maging tambakan ng kawalang respeto ang bahay na pinaghirapan ng pamilya ko.”
Namutla si Samantha. Hindi siya nakapagsalita agad. Halata ang galit pero mas nangingibabaw ang takot na mawalan ng komportableng buhay.
Sa loob ng tatlong araw, dumating si Adrian kasama ang dalawa niyang kapatid at isang abogado. Maayos nilang inilabas ang gamit ni Samantha hanggang sa wala nang natira kundi alaala ng pagmamahal na nasayang.
Bago siya umalis, nagsalita si Adrian nang tahimik pero buo.
“Minahal kita nang totoo. Pero hindi ko hahayaang abusuhin mo ang taong nagmahal sa’yo. Sana bago mo ulitin ‘to sa iba, kilalanin mo muna ang sarili mo.”
Lumipas ang ilang buwan. Ipinagawa muli ni Adrian ang bahay at ibinigay bilang tirahan sa nakababatang kapatid niyang bagong kasal, na talagang nangangailangan.
Minsan, nagkita pa silang dalawa sa isang café. Wala nang alahas, wala nang mamahaling damit si Samantha. Tahimik ito at tila pagod.
“Adrian…” mahinang bati niya. “Pasensya na… sana maging masaya ka.”
Ngumiti lang si Adrian. “Matagal na akong masaya. Ngayon, alam ko na kung sino ang dapat pahalagahan.”
Habang lumalakad siyang palayo, ramdam niyang hindi siya talo. Minsan, ang pinakamagandang paghihiganti ay kapayapaang hindi kayang pantayan ng sinuman.
