Ako si Maria, asawa ni David, isang construction worker dito sa Tennessee. Walo na kaming taon na magkasama — simple lang ang aming buhay, ngunit puno ng pagmamahalan at pagtitiwala. Ngunit isang gabi, nagbago ang lahat…
Ilang buwan na ang nakalipas, napansin kong madalas siyang nagrereklamo ng pangangati sa likod. Akala ko’y simpleng allergy lang o kagat ng lamok. Ngunit isang umaga, habang nilalagyan ko siya ng ointment, napahinto ako — may mga maliit na pulang batik sa likod niya, parang mga itlog ng insekto na nakabaon sa ilalim ng balat.
“David, gising! Kailangan nating pumunta sa ospital ngayon din!” halos pasigaw kong sabi.
Ngumiti lang siya at sinabing, “Pantal lang ‘yan, hon.”
Pero hindi ako tumigil. Dinala ko siya agad sa Memphis General Hospital.
Pagtingin ng doktor, nanlaki ang mga mata nito. “Tumawag ng pulis, agad!” sigaw niya sa nurse.
Parang gumuho ang mundo ko. Pulis? Para sa mga pantal?
Tinakpan nila agad ang likod ni David at tinanong ako ng sunod-sunod — tungkol sa trabaho niya, mga kemikal, at mga taong nakakasama niya. Nang sabihin kong construction worker siya, biglang nagkatinginan ang doktor at ang detective.
Lumipas ang ilang minuto bago nagsalita ang doktor.
“Mrs. Miller,” sabi niya nang marahan, “hindi ito ordinaryong pantal. May taong sadyang naglagay ng kemikal sa balat ng asawa ninyo. Mabuti at nadala ninyo siya agad.”
Nanlumo ako. “May gumawa nito sa kanya?” bulong ko.
Ilang araw makalipas, habang nagpapagaling si David, umamin siya.
“May foreman sa site, si Rick. Pinipilit akong pumirma sa mga pekeng resibo. Tumanggi ako… siguro pinaghigantihan ako.”
Doon ko nalaman ang buong katotohanan — sinabuyan ni Rick ng corrosive chemical ang damit ni David bago ito isuot. Gusto raw niya itong “turuan ng leksyon.”
Inaresto siya ng mga pulis matapos ang imbestigasyon.
Ngayon, tuwing tinitingnan ko ang mga peklat sa likod ni David, napapaluha ako.
Hindi lang ito mga marka ng sakit — kundi patunay ng katapangan at katapatan ng isang taong piniling gawin ang tama kahit delikado.
Sabi niya minsan habang hinahaplos ko ang likod niya,
“Siguro pinaalala lang ni God kung gaano tayo kaswerte — buhay pa tayo, magkasama pa rin.”
Ngumiti ako, kahit may luha.
Dahil totoo ‘yon — ang tunay na pag-ibig ay hindi nasusukat sa saya, kundi sa panahong pinipili mong manatili kahit masakit.
