Sa mundo ng mga naglalakihang negosyo, ang pangalang Don Ernesto Villaverde ay isang alamat. Isa siyang titan ng industriya, ang taong nagmamay-ari ng halos bawat kanto ng siyudad—mula sa mga mall, hotel, hanggang sa malalawak na pabrika. Ang kanyang buhay ay simbolo ng tagumpay na pinapangarap ng lahat. Ngunit sa likod ng kislap ng bilyones na yaman, isang madilim na kwento ng pamilya ang nabubuo, isang kwentong hahantong sa karumal-dumal na pagtataksil at isang milagrosong pagbangon mula sa bingit ng kamatayan.

Ang kwento ni Don Ernesto ay hindi nagsimula sa ginto. Siya ay anak ng isang magsasaka na maagang pumanaw, lumaki sa hirap at pagtitiis. Ang huling habilin ng kanyang ina—”Anak, balang araw, darating din ang panahon na hindi na tayo maghihirap”—ang nagsilbing apoy sa kanyang puso. Sa edad na beynte-singko, sinimulan niya ang isang maliit na tindahan ng bakal at kahoy. Sa pamamagitan ng matinding disiplina at talino sa pagpaplano, ang maliit na tindahan ay naging isang imperyo.

Ngunit habang lumalago ang kanyang yaman, tila tumitigas naman ang kanyang kalooban. Naging isa siyang mabagsik na negosyante, isang taong walang panahon para sa emosyon. Ang pokus niya ay ang negosyo, ang pagpapalago ng pera, sa paniniwalang ito ang kailangan ng kanyang pamilya.

Sa loob ng kanyang marangyang mansyon, naninirahan ang kanyang tatlong anak: si Marco, ang panganay na ambisyoso at laging nakabuntot sa negosyo; si Lucia, ang nag-iisang babae, isang sosyalera na nalulunod sa alahas ngunit uhaw sa atensyon; at si Daniel, ang bunsong tahimik ngunit may kimkim na galit at nalulong sa sugal.

Sa isang hapunan, ang basag sa kanilang pamilya ay naging malinaw. “Papa, wala ka bang oras para sa amin? Lagi ka na lang nasa negosyo,” reklamong may lungkot sa mga mata ni Lucia.

“Lahat ng ito ay ginagawa ko para sa inyo, para hindi ninyo maranasan ang dinanas ko noon,” mariing sagot ni Don Ernesto, habang ang mga mata ay nakatutok pa rin sa mga dokumento.

Ngunit ang sumbat ni Marco ang tumatak sa lahat: “Pero papa, hindi lang naman pera ang kailangan namin. Kailangan din namin ng ama, hindi lang amo.”

Ang agwat na ito sa pagitan ng ama at mga anak ang naging lamat na sinamantala ng kasakiman. Habang si Don Ernesto ay abala sa pagpapalago ng kanyang imperyo, ang kanyang mga anak ay lumaki sa luho, bisyo, at sa kaisipang “karapatan” nila ang lahat ng yaman. Ang pagmamahal na hindi nila naramdaman ay napalitan ng inggit sa kapangyarihan ng kanilang ama.

Ang mga bulungan ay nagsimula kay Marco. “Kung wala na si Papa, lahat ng ito ay mapupunta sa atin.” Ang ideyang ito, na sa una ay kinakiligan lamang ni Lucia at tahimik na sinang-ayunan ni Daniel, ay mabilis na naging isang malamig at kalkuladong plano.

“Hindi niya nakikita na kaya na rin natin. Laging siya ang bida. Kailan pa natin makukuha ang nararapat sa atin?” giit ni Marco. Ang kanilang poot ay lumalim. Hindi na lamang ito usapin ng atensyon; ito ay naging usapin ng pag-angkin.

Isang gabi, habang malakas ang ulan, tinipon ni Marco ang kanyang mga kapatid. Ang plano ay nabuo: isang “aksidente.” Magpapanggap silang may titingnan na bagong lupain sa probinsya, malapit sa isang ilog. “Isang maling hakbang,” bulong ni Marco, “at lahat ng ito’y sa atin na.”

Dumating ang nakatakdang araw. Si Don Ernesto, na walang kamalay-malay, ay natuwa pa dahil sa wakas ay makakasama niya ang kanyang mga anak sa isang business trip. Sa loob ng van, habang umuulan at malakas ang hangin, lihim na inabot ni Marco ang isang bote ng tubig sa kanyang ama. Ang tubig na may halong pampatulog.

“Salamat anak, napakabuti mo,” huling sinabi ng matanda bago siya unti-unting nawalan ng malay.

Dinala ng driver (na kasabwat nila) ang van sa isang liblib na tulay. Sa gitna ng rumaragasang ulan, binuhat nina Marco at Daniel ang walang-malay na katawan ng kanilang ama. Si Lucia, bagama’t umiiyak at nanginginig, ay hindi pumigil.

“Patawarin mo kami, papa,” bulong ni Daniel.

“Wala ng atrasan,” malamig na sambit ni Marco. At sa isang iglap, itinapon nila ang sariling ama mula sa tulay, pabagsak sa malamig at malakas na agos ng ilog. Para sa kanila, tapos na ang lahat. Sila na ang bagong hari at reyna.

Ngunit hindi nila alam, sa ilalim ng tulay, sa gitna ng unos, may isang pares ng mga matang nakasaksi sa lahat.

Si Junjun, isang sampung taong gulang na batang palaboy, ay nakatira sa ilalim ng tulay na iyon. Payat, gulanit ang damit, at sanay sa hirap. Narinig niya ang malakas na lagabog. Nang silipin niya ang ilog, nakita niya ang isang katawang palutang-lutang.

Walang pag-aalinlangan, ang bata ay tumalon sa rumaragasang tubig. Sa kabila ng kanyang payat na katawan, buong lakas niyang nilabanan ang agos. “Kuya, huwag kang sumuko! Sasagipin kita!” sigaw niya.

Matapos ang ilang minutong pakikipagbuno sa kamatayan, nagawa ni Junjun na hilahin ang mabigat na katawan ni Don Ernesto pabalik sa pampang. Ginamit niya ang kanyang lumang sako para takpan ang matanda at niyakap ito upang magbigay ng init. Nang marinig niya ang mahinang tibok ng puso, napabulong siya, “Salamat, Diyos ko.”

Dinala ni Junjun ang halos wala pa ring malay na si Don Ernesto sa kanyang maliit na barong-barong. Doon, sa loob ng pinagtagpi-tagping yero at kahoy, nagsimula ang isang kakaibang ugnayan. Ang bilyonaryong itinapon ng sariling dugo ay inaruga ng isang batang itinapon ng mundo.

Habang nagpapagaling, nakilala ni Don Ernesto ang buhay ni Junjun—iniwan ng ama, namatayan ng ina, nabubuhay sa pamumulot ng basura. Ngunit sa kabila ng lahat, ang puso ng bata ay puno ng kabutihan. “Sabi po ng nanay ko, lahat tayo ay may karapatan na mabuhay,” sabi ni Junjun.

Ang mga salitang iyon ay tumagos sa puso ni Don Ernesto. Sa batang ito, nakita niya ang repleksyon ng kanyang sariling nakaraan, at ang kabutihang-loob na kailanman ay hindi niya nakita sa kanyang mga anak.

Nagpasya si Don Ernesto na manatiling tago. Ginamit niya ang pangalang “Kuya Ernesto.” Kasama si Junjun, natutunan niyang muling mabuhay sa simpleng paraan—namulot ng bote, nagbuhat sa palengke. Ang dating bilyonaryo ay natutong makuntento sa kakarampot na kita, kapalit ng kapayapaang hindi niya naramdaman sa kanyang mansyon.

Ngunit ang kanyang bagong misyon ay si Junjun. “Hindi pwedeng ganito na lang palagi ang buhay mo. Kailangan mong makapag-aral,” sabi niya sa bata.

Ginamit nila ang kanilang maliit na ipon para ipasok si Junjun sa pampublikong paaralan. Si Junjun, na uhaw sa kaalaman, ay nagpakita ng pambihirang sipag at talino. Habang nag-aaral ang bata, si Don Ernesto naman ay nagsimulang magplano. Nagtayo sila ng maliit na negosyo—isang kariton ng turon at banana cue. Dahil sa diskarte ni Don Ernesto, ang maliit na tindahan ay lumago.

Sa loob ng ilang taon, habang si Junjun ay nagtatapos ng elementarya at high school nang may mga parangal, si Don Ernesto naman ay palihim na nag-iipon ng impormasyon. Nalaman niya, sa tulong ng ilang tapat na dating tauhan, ang ginagawang pagwasak ng kanyang mga anak sa kumpanya. Si Marco ay abala sa kotse at babae, si Lucia sa mga party, at si Daniel sa sugal. Nagpepeke sila ng mga dokumento para ibenta ang mga ari-arian.

Ang sakit ng katotohanan ay doble-dobleng tumama kay Don Ernesto. Ngunit hindi galit ang kanyang naramdaman, kundi determinasyon.

Dumating ang araw ng pagbabalik. Si Junjun ay isa nang binata, handa nang tumuntong sa kolehiyo. Si Don Ernesto, bagama’t simple pa rin ang pananamit, ay handa nang harapin ang kanyang nakaraan.

Tumawag siya ng isang kagyat na board meeting.

Sa conference room, habang nag-uusap sina Marco, Lucia, at Daniel kung paano isasalba ang naluluging kumpanya, bumukas ang pinto. Pumasok si Don Ernesto Villaverde.

Ang kanilang mga mukha ay namutla. Ang pagkabigla ay napalitan ng takot.

“Buhay ako,” mariing wika ni Don Ernesto. “At narito ako para ipakita ang katotohanan.” Sa tabi niya ay nakatayo si Junjun.

Isa-isang inilatag ni Don Ernesto ang mga ebidensya: ang mga pekeng dokumento, ang mga bank transfer, ang testimonya ng driver na kasabwat nila, at ang salaysay ng batang nagligtas sa kanya.

“Tatay, patawarin niyo po ako! Si Marco ang nagpumilit!” humagulgol si Lucia.

Ngunit huli na ang lahat. Ang mga abogado at pulis ay pumasok sa silid. Sina Marco, Lucia, at Daniel ay inaresto sa harap ng buong board.

Sa korte, natanggap ng magkakapatid ang kanilang hatol. Sina Marco at Daniel ay nahatulan ng mahabang pagkabilanggo. Si Lucia ay nakatanggap ng mas maikling sentensya. Pinatawad sila ni Don Ernesto bilang ama, ngunit hinayaan niyang umiral ang batas.

Hindi na binalikan ni Don Ernesto ang kanyang dating marangyang buhay. Ibinalik niya ang kumpanya, ngunit binago ang misyon nito. Nagtayo siya ng mga foundation, scholarship programs para sa mga batang tulad ni Junjun, at mga pabahay para sa mga mahihirap.

Si Junjun ay nagtapos ng kolehiyo sa kursong Business Administration, cum laude. Sa araw ng kanyang graduation, opisyal na ipinakilala siya ni Don Ernesto: “Ito si Junjun, ang aking anak. Hindi man kami magkadugo, siya ang dahilan kung bakit ako muling nabuhay. Sa kanya ko ipapasa ang lahat ng itinayo ko.”

Ang dating batang palaboy na nagligtas ng buhay ay siya na ngayong namumuno sa isang imperyong itinayo hindi sa kasakiman, kundi sa pag-asa at pagmamahal. Natagpuan ni Don Ernesto ang tunay na kayamanan, hindi sa mga gusali o bangko, kundi sa puso ng isang batang nagturo sa kanya kung paano muling maging tao.