Sa pagbaba ng eroplano, sinalubong si Marco ng pamilyar na init ng Pilipinas—isang init na may amoy ng pag-asa at pangungulila. Sa kanyang bagahe, dala niya hindi lamang mga pasalubong, kundi ang susi ng isang bahay at ang katuparan ng mga pangarap na binuo niya sa disyerto ng Dubai. Ito na sana ang katapusan ng kanyang sakripisyo. Ngunit sa pagbukas niya ng pinto ng tahanang iniwan, isang katotohanang mas malamig pa sa gabi ng disyerto ang yumakap sa kanya. Ang kanyang anak, si Luna, na dapat sana’y sasalubong sa kanya ng isang mahigpit na yakap, ay nakahiga, payat, maputla, at nakakabit sa isang makinang humihinga para sa kanya. Ang milyonaryong OFW ay umuwing luhaan.
Nagsimula ang lahat sa isang pangako. Nang pumanaw ang asawa ni Marco na si Mirasol, ipinangako niya sa sarili na ibibigay niya ang lahat para sa kanilang nag-iisang anak na si Luna. Kinagat niya ang pait ng pag-alis, ibinenta ang lahat ng ari-arian, at nagtungo sa Dubai bilang isang construction helper. Bawat patak ng pawis, bawat pagod sa ilalim ng nakapapasong araw, ay may pangalan ni Luna. Sa tulong ng kapwa Pilipinong si Rudy at ng mabuting mentor na si Khalid, unti-unti siyang umangat. Mula sa pagiging taga-abot ng martilyo, natuto siyang mag-ayos ng aircon, kumuha ng dobleng shift, at nagsimula ng sarili nilang maliit na kumpanya, ang “Desert Breath Cooling.” Ang bawat dirham na kanyang naiipon ay direktang ipinapadala sa Pilipinas, tiwalang-tiwala sa kanyang bayaw na si Tita Nena at sa Lolo ni Luna na si Lolo Ben. Ang pera ay para sa matrikula, sa gamot, at sa pangarap na bahay.
Ngunit habang si Marco ay nagtatayo ng kinabukasan sa ibang bansa, may ibang istorya namang nabubuo sa Pilipinas. Si Luna, isang matalinong bata na may pangarap maging isang mananakbo, ay nanatiling masipag sa pag-aaral. Subalit ang perang padala ni Marco ay hindi ganap na napupunta sa kanya. Sa pagdating ng bagong kaibigan ni Tita Nena na si Dino, unti-unting nalihis ang daloy ng pera. Ang mga bayarin sa eskuwela ay laging huli, may kasamang multa. Ang mga sulat ni Luna para sa ama ay hindi naipapadala. Ang dating malinaw na komunikasyon ay dahan-dahang lumabo, napalitan ng mga dahilan: mahina ang signal, abala sa pag-aaral, tulog na ang bata.
Ang maliit na bitak sa kanilang komunikasyon ay naging isang malaking bangin nang magkasakit si Luna. Nagsimula ito sa lagnat na kalauna’y naging dengue. Sa kabila ng pagpapadala ni Marco ng sapat na pera, ipinagpaliban ni Tita Nena at Dino ang pagpapa-ospital kay Luna dahil sa takot sa gastos. Ang pagkaantalang ito ay nagdulot ng malubhang pinsala sa kanyang mga bato. Nang tuluyan nang bumigay ang kanyang katawan, huli na ang lahat. Ang diagnosis: End-Stage Renal Disease. Kinailangan ni Luna ng dialysis, tatlong beses sa isang linggo, upang mabuhay. Ang lahat ng ito ay inilihim kay Marco, pinalabas na simpleng trangkaso lamang ang sakit ng anak.
Pag-uwi ni Marco para sa ika-18 kaarawan ni Luna, gumuho ang kanyang mundo. Ang surpresang bahay ay napalitan ng malamig na katotohanan sa isang ospital. Ang anak na pinag-alayan niya ng lahat ay nasa bingit ng kamatayan dahil sa kapabayaan at kasakiman. Sa harap ng mga resibong hindi tugma, mga utang sa botika, at isang pawn ticket para sa relong regalo niya, hinarap ni Marco ang pamilyang pinagkatiwalaan niya. Ang komprontasyon sa barangay ay humantong sa isang pormal na kaso. Natuklasan ang lahat—ang perang ginastos sa ibang bagay, ang mga kasinungalingang binitiwan para pagtakpan ang kanilang mga pagkakamali.
Mula sa sandaling iyon, ipinangako ni Marco na hindi na niya bibitiwan ang anak. Ang pagiging OFW na nagpapadala ng pera ay natapos na; ipinanganak ang isang full-time na ama at tagapag-alaga. Kinansela niya ang kanyang flight pabalik sa Dubai at inayos ang negosyo para pamahalaan ito nang malayuan. Ang bawat sentimo ay binantayan, ang bawat oras ng dialysis ay sinamahan, at ang bawat gamot ay tiniyak na naiinom sa tamang oras. Dito nagsimula ang kanilang tunay na laban—isang laban na hindi na tungkol sa pera, kundi sa oras.
Naging malinaw na ang tanging pangmatagalang solusyon ay isang kidney transplant. Sinubukan ni Marco na maging donor, ngunit hindi sila tugma. Sa bawat pagkabigo, lalong tumibay ang kanilang pananampalataya. Isang gabi, dumating ang tawag na matagal na nilang hinihintay: may available na kidney mula sa isang deceased donor. Sa loob ng anim na oras, kailangan nilang makarating sa Maynila. Ang buong barangay ay kumilos—mula sa tricycle driver na naghatid sa kanila hanggang sa mga kapitbahay na nag-abang sa labas ng ospital, dala ang dasal at pandesal. Ang operasyon ay naging matagumpay.
Ang paggaling ni Luna ay isang panibagong paglalakbay na puno ng disiplina, pag-asa, at suporta mula sa komunidad. Kasabay nito, umusad ang hustisya. Sina Tita Nena at Dino ay nahatulan, hindi ng pagkakakulong, kundi ng isang “restorative justice.” Inatasan silang bayaran ang perang nawaldas at magbigay ng community service, kung saan sila mismo ang naging instrumento sa pagpapalaganap ng kaalaman tungkol sa tamang pamamahala ng padala at kahalagahan ng maagang paggamot.
Ang pait na dinanas ng mag-ama ay hindi nila itinago sa dilim. Ginamit nila itong liwanag para sa iba. Itinatag ni Marco ang “Luna Health Fund,” isang maliit na organisasyong tumutulong sa mga anak ng OFW na may malubhang karamdaman. Ang kanilang mga health talk tungkol sa dengue at preventive care ay naging regular na kaganapan sa kanilang komunidad. Ang dating OFW na umuwi para magbigay ng magandang buhay sa sariling anak ay natagpuan ang sarili na nagbibigay ng pag-asa sa isang buong barangay.
Ngayon, isang taon matapos ang transplant, si Luna ay bumalik na sa pag-aaral, kumukuha ng Social Work, dala ang pangarap na makatulong sa mga batang dumaranas ng pinagdaanan niya. Si Marco, habang pinapatakbo ang kanyang negosyo, ay nananatiling isang ama—isang ama na ang yaman ay hindi na nasusukat sa bank account, kundi sa bawat araw na nakikita niyang malusog ang kanyang anak, sa bawat pamilyang natutulungan ng kanilang pondo, at sa bawat “ngayon” na ipinagpapasalamat nila. Ang kanilang kuwento ay isang paalala na ang pinakamalaking padala na maibibigay ng isang magulang ay hindi pera, kundi ang kanyang presensya. At ang pinakamahalagang aral na kanilang natutunan: ang paghilom ay hindi lamang paggaling mula sa sakit, kundi pag-angat ng buong komunidad.