Si Marco Antonio Ilustre, sa edad na tatlumpu, ay ang “Golden Boy” ng corporate world. CEO ng Ilustre Food Corporation, isang kumpanyang kilala sa mga de-kalidad na produktong pagkain, ang kanyang buhay ay isang testamento sa tagumpay. Ngunit sa likod ng kanyang mga mamahaling suit at ng malamig na kislap sa kanyang mga mata, may isang pangalan na patuloy na bumabagabag sa kanya: Angela.
Limang taon na ang nakalipas, si Renzo (dating Marco sa nakaraang draft, binago ko para maiwasan ang pagkalito sa iba pang kwento) ay isang simpleng arkitekto pa lamang, puno ng pangarap ngunit walang pera. At si Angela, isang manunulat na may mga matang puno ng bituin, ang kanyang mundo. Nagmamahalan sila nang lubos, ang kanilang tanging yaman ay ang kanilang mga pangarap. Nagpakasal sila sa isang simpleng seremonya sa huwes, nangangako ng habambuhay.
Ngunit ang pag-ibig, kung minsan, ay hindi sapat para pambili ng bigas. Ang kanilang buhay ay naging isang walang katapusang pakikibaka. Si Renzo ay nagtatrabaho maghapon at magdamag, ngunit ang kanyang mga proyekto ay laging napupunta sa mas malalaking kumpanya. Si Angela naman ay tumigil sa pagsusulat para magtrabaho bilang isang waitress, isang bagay na lalong nagpabigat sa kalooban ni Renzo.
“Hindi ito ang buhay na pinangarap ko para sa’yo, mahal,” sabi ni Renzo isang gabi, habang tinitingnan ang mga kalyo sa kamay ni Angela.
“Basta’t magkasama tayo, Renzo, masaya ako,” sagot ni Angela, ngunit nakita ni Renzo ang pagod sa kanyang mga mata.
Isang araw, isang malaking pag-aaway ang naganap. Dahil sa stress at pagod, nasabi ni Renzo ang mga salitang hindi niya dapat sinabi. “Siguro nga mas maganda ang buhay mo kung hindi mo ako pinakasalan!”
Kinabukasan, sa kanyang pag-uwi, wala na si Angela. Wala na ang kanyang mga damit, ang kanyang mga libro. Ang tanging naiwan ay ang kanyang singsing ng kasal sa ibabaw ng unan, at isang maikling sulat.
“Patawad, Renzo. Kung mas magiging masaya ka nang wala ako, sana nga.”
Gumuho ang mundo ni Renzo. Sa simula, hinanap niya ito. Ngunit walang nakakaalam kung nasaan siya. Ang pamilya ni Angela ay nasa probinsya at wala ring balita. Ang sakit ng pag-iwan ay unti-unting naging galit. Ang galit ay naging pait. At ang pait… iyon ang naging gasolina niya.
Ibinuhos niya ang lahat sa negosyo ng kanyang pamilya. Ang sakit ay ginawa niyang inspirasyon. Ang bawat gusaling kanyang idinisenyo ay may bakas ng kanyang pighati—matatayog, malamig, at walang puso. Ngunit ang kanyang mga disenyo ay kinilala. Mabilis siyang umangat. Mula sa isang simpleng arkitekto, naging si Marco Antonio Ilustre, ang bilyonaryong kinatatakutan sa industriya.
Ngunit sa bawat gabi, sa kanyang malawak at tahimik na penthouse, ang anino ni Angela ay laging naroon. Kaya, isang araw, gumawa siya ng isang tawag.
“Hanapin ninyo siya,” utos niya sa isang private investigator. “Gusto kong malaman kung naging masaya ba siya sa pag-iwan sa akin.”
Lumipas ang mga buwan. At isang hapon, habang nasa gitna siya ng isang board meeting, isang tawag ang kanyang natanggap.
“Sir,” sabi ng investigator, “natagpuan na namin ang ex-wife mo.”
Huminto ang pag-ikot ng mundo ni Marco. “Nasaan siya? Kumusta siya? Mayaman na ba? May asawa na bang iba?” sunod-sunod niyang tanong.
Isang sandali ng katahimikan sa kabilang linya. “Sir… nasa isang maliit na bayan po siya sa Bataan. At ang trabaho niya… naglalako po siya ng tinapa sa palengke.”
Natigilan si Marco. Tinapa? Si Angela, ang babaeng mahilig sa mga libro at tula, nagtitinda ng tinapa?
“Pero, Sir,” dugtong ng investigator, ang kanyang boses ay nag-aalangan. “May isa pa po kayong kailangang malaman.”
“Ano ‘yon?”
“May mga kasama po siya. Dalawang bata. Isang lalaki at isang babae. Kambal. At Sir… kamukhang-kamukha po ninyo.”
Halos mabitawan ni Marco ang kanyang telepono. Kambal. Anak niya. Iniwan siya ni Angela na buntis pala. Limang taon. Limang taon siyang nabuhay na hindi alam na isa na siyang ama.
Ang galit na kanyang inipon sa loob ng limang taon ay biglang napalitan ng isang emosyong mas matindi at mas kumplikado: isang halo ng pananabik, pagsisisi, at isang matinding sakit para sa mga taong hindi niya nakasama.
Hindi na siya nag-aksaya ng panahon. Kinansela niya ang lahat ng kanyang meeting. Lumipad siya sakay ng kanyang pribadong helicopter patungo sa Bataan.
Natagpuan niya ang palengke. At doon, sa isang maliit na pwesto, nakita niya siya. Si Angela. Mas payat, ang kanyang balat ay kulay-kayumanggi na dahil sa araw, at ang kanyang mga dating malambot na kamay ay magaspang na. Ngunit ang mga mata niyang puno ng bituin… naroon pa rin.
At sa kanyang tabi, naglalaro ang dalawang bata. Isang batang lalaki na may seryosong mukha na parang kanya, at isang batang babae na may ngiti ng kanyang ina.
Dahan-dahan siyang lumapit. Nang makita siya ni Angela, ang hawak nitong panukli ay nahulog. Ang kanyang mukha ay nabalot ng pagkagulat, takot, at isang emosyong hindi mawari ni Marco.
“Marco,” bulong niya.
“Bakit?” iyon lang ang salitang lumabas sa bibig ni Marco. “Bakit hindi mo sinabi sa akin?”
Ang mga bata ay napatingin sa lalaking estranghero. “Mama, sino po siya?” tanong ng batang lalaki.
Umiyak si Angela. “Mga anak… siya ang Papa ninyo.”
Nang gabing iyon, sa isang maliit na bahay na amoy-dagat at tinapa, inilabas ni Angela ang lahat ng sakit na kanyang kinimkim.
“Umalis ako, Marco, hindi dahil sa pera,” sabi niya. “Umalis ako dahil sa mga salita mo. Dahil naramdaman ko na pabigat na ako sa’yo. Naramdaman ko na ako ang hadlang sa mga pangarap mo. Akala ko, kapag umalis ako, mas magiging malaya kang abutin ang lahat. At tama nga ako… tingnan mo ngayon.”
“Bakit hindi ka bumalik? Bakit hindi mo sinabing nagbunga ang pagmamahalan natin?”
“Dahil sa pride, Marco. At dahil sa takot. Nang makita kita sa mga magazine, ang layo-layo mo na. Paano ko sasabihin sa’yo? At paano ko ipaliliwanag sa mga anak natin na ang ama nila ay isang bilyonaryo, habang tayo ay nagkakamay sa pagkain ng tuyo?”
“Kaya tiniis mo ang lahat ng ito nang mag-isa?”
Tumango si Angela. “Sila ang naging lakas ko,” sabi niya, habang tinitingnan ang natutulog na kambal, na pinangalanan niyang Lorenzo (Enzo) at Isabelle (Belle). “Ipinangako ko sa sarili ko, na kahit wala sila sa karangyaan, lalaki silang puno ng pagmamahal. Isang bagay na hindi kayang bilhin ng pera.”
Niyakap ni Marco ang kanyang mag-ina, ang kanyang puso ay puno ng pagsisisi at isang bagong-tuklas na pagmamahal. Ang limang taon ng pait ay nahugasan ng mga luha ng kapatawaran.
Inalok ni Marco si Angela na bumalik sa Maynila, na iwanan na ang kanilang mahirap na buhay. Ngunit umiling si Angela.
“Hindi, Marco. Ito na ang buhay namin. At kung gusto mong maging bahagi nito, kailangan mong tanggapin kami, hindi bilang mga pulubing aahunin mo sa hirap, kundi bilang isang pamilyang bubuuin mong muli, dito.”
At sa unang pagkakataon sa loob ng limang taon, si Marco Ilustre ay gumawa ng isang desisyon na hindi base sa numero o tubo. Ito ay base sa puso.
Ibinenta niya ang kanyang penthouse sa Maynila. Ang kanyang mga sports car. Nag-iwan siya ng isang trusted na tao para mamahala sa kanyang kumpanya. At lumipat siya sa Bataan.
Hindi na siya si Mr. Ilustre, ang bilyonaryo. Siya si Marco, ang asawa ni Angela, ang ama ni Enzo at Belle. Ang lalaking natututong magtinda ng tinapa sa palengke.
Ang kanyang mga kamay, na sanay sa pagpirma ng mga tseke, ay natutong magbuhat ng mga kaing. Ang kanyang dila, na sanay sa mamahaling alak, ay natutong pahalagahan ang tamis ng simpleng kape sa umaga. At ang kanyang puso, na matagal nang naging bato, ay natutong muling tumibok.
Nagtayo sila ng isang maliit ngunit magandang bahay sa tabi ng dagat, hindi gawa sa salamin at bakal, kundi sa kahoy at pagmamahalan. Ang amoy ng tinapa, na dati’y simbolo ng kahirapan para kay Angela, ay naging amoy ng kanilang tahanan, isang paalala ng kanyang katatagan at ng isang pag-ibig na matatag, na kayang lampasan ang lahat ng pagsubok, gaano man ito kaalat.
Natutunan ni Marco na ang pinakamalaking tagumpay ay hindi ang pagtayo ng mga gusali, kundi ang muling pagbuo ng isang pamilya. At natutunan din niya na ang pinakamabangong amoy sa mundo ay hindi ang amoy ng bagong kotse o ng pera, kundi ang amoy ng tinapang inihahain sa hapag-kainan, kasama ang mga taong tunay mong minamahal.
At ikaw, sa iyong palagay, kung ikaw si Angela, tama ba ang naging desisyon niya na iwan si Marco para lang huwag maging pabigat sa pangarap nito? O dapat sana’y ipinaglaban niya ang kanyang pag-ibig at ang kanilang magiging anak? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!