Si David “Dave” Sarmiento ay isang pangalang hindi mo matatandaan mula sa high school yearbook. Isa siyang anino—isang payat na binatang laging nasa likuran, may makakapal na salamin, at ang tanging kaibigan ay ang mga libro. Habang ang kanyang mga kaklase, sina Mark, ang basketball star, at si Chloe, ang class president, ay abala sa kanilang kasikatan, si Dave naman ay abala sa pag-aaral, dala-dala ang pangarap na maiahon sa hirap ang kanyang pamilya. Para sa kanila, si Dave ay isang “weirdo,” isang “nobody.”
Lumipas ang sampung taon. Ang St. John’s Academy Batch 2015 ay nag-organisa ng kanilang unang grand alumni reunion. Ang venue: ang grand ballroom ng pinakabagong 5-star hotel sa siyudad, ang “The Zenith Hotel.”
Sa loob ng ballroom, ang tagumpay ay tila isang pabango na iyong malalanghap. Ang bawat isa ay may dalang kwento ng pag-angat. Si Mark ay isa nang sikat na abogado. Si Chloe ay ang asawa ng isang politiko. Ang kanilang mga dating kaibigan ay mga doktor, mga negosyante. At lahat sila, sa kabila ng kanilang mga ngiti, ay may isang bagay na pare-pareho: ang pagiging mapanghusga.
Sa gitna ng kanilang masayang kwentuhan, isang tao ang pumasok na tila naligaw. Isang lalaking nakasuot ng maruming maong, isang kupasing t-shirt, at isang construction hard hat. Ang kanyang mga bota ay puno ng putik, at ang kanyang mukha ay may bakas ng pagod at pawis.
“Sino ‘yan?” tanong ng isa. “Naligaw yata ang construction worker.”
Lumapit ang lalaki sa registration table. “David Sarmiento po, Batch 2015.”
Isang alon ng katahimikan, na sinundan ng isang pagsabog ng tawa, ang pumuno sa bulwagan. Si Dave? Ang weirdo? Ganyan ang naging itsura niya?
Lumapit sa kanya si Mark, na may isang mapanlait na ngiti. “Dave, pare! Ikaw na ba ‘yan? Akala ko ba matalino ka? Anong nangyari? Mukhang mas maganda pa ang naging kapalaran ng janitor natin sa high school, ah.”
“Nagbago ka na, Mark,” sabi ni Dave, ang kanyang boses ay kalmado.
“Ako? Ikaw ang dapat tanungin niyan!” tumawang sabi ni Mark. “Mukhang hindi ka nagbago. Loser ka pa rin.”
“Excuse me, Sir,” sabi ng isang staff ng hotel. “Bawal po ang inyong kasuotan dito. At hindi po kayo nakasama sa listahan ng mga bisita.”
“Pero nag-register ako,” sabi ni Dave.
“Pasensya na, Sir. Kailangan n’yo pong umalis,” sabi ng staff, na halatang nahihiya ngunit sumusunod lang sa utos ng mga nag-organisa.
“Kita mo?” sabi ni Chloe, na lumapit din. “Hindi ka nababagay dito, Dave. Baka gusto mong dumaan sa service entrance? Baka may tira-tira pa sa kusina.”
Sa hudyat ni Mark, dalawang security guard ang lumapit kay Dave. “Sir, pakiusap po, sumama na po kayo nang maayos.”
“Teka,” sabi ni Dave. Ngunit walang nakinig.
Sa harap ng kanyang daan-daang dating kaklase, na ngayon ay kumukuha na ng video sa kanilang mga cellphone, kinaladkad palabas si David Sarmiento. Ang kanilang valedictorian. Ang kanilang “nobody.”
Nang makalabas, sa halip na magalit, isang malungkot na ngiti ang gumuhit sa labi ni Dave. Kinuha niya ang kanyang telepono at gumawa ng isang tawag.
“Hello, Mr. Chen, ang general manager. Magandang gabi,” sabi ni Dave sa kabilang linya. “Oo, ako ‘to. Paki-check naman ng CCTV sa grand ballroom. At pagkatapos, bumaba ka dito sa lobby. Mayroon tayong kailangang pag-usapan.”
Sa loob ng ballroom, nagpapatuloy ang kasiyahan. Ang insidente kay Dave ay naging isang magandang katatawanan.
“Naaalala n’yo ba noong tinapunan natin ng harina si Dave sa C.A.T.?” “Grabe, ‘di pa rin nagbabago. Kawawa naman.”
Ngunit ang kanilang tawanan ay natigil nang ang lahat ng ilaw sa ballroom ay biglang namatay. Isang nakabibinging katahimikan. At pagkatapos, ang malaking screen sa entablado ay umilaw.
Ang ipinakita nito ay hindi mga litrato ng kanilang high school days. Ipinakita nito ang isang live feed mula sa lobby.
Nakita nila si Dave, na kalmadong nakatayo. At sa harap niya, ang general manager ng hotel, si Mr. Chen, na yumuyukod at paulit-ulit na humihingi ng tawad.
“I’m so sorry, Sir! Hindi ko po alam! Hindi po na-inform ang staff!”
Ang screen ay muling nagdilim. At ang mga ilaw ay bumukas.
Sa may pintuan, muling pumasok si Dave. Ngunit sa pagkakataong ito, kasama na niya si Mr. Chen at isang batalyon ng mga staff ng hotel.
Naglakad siya patungo sa entablado. Ang kanyang damit ay marumi pa rin. Ngunit ang kanyang tindig ay nagbago. Hindi na ito tindig ng isang anino. Ito ay tindig ng isang hari.
Kinuha niya ang mikropono.
“Magandang gabi ulit,” sabi niya. “Para sa mga hindi nakakaalam, ako si David Sarmiento.”
Huminga siya nang malalim. “Sampung taon na ang lumipas. Marami sa inyo ang naging matagumpay. Ako rin. Ngunit tila mayroon tayong magkaibang depinisyon ng tagumpay.”
“Pagkatapos ng high school, pumanaw ang aking ama. Ang aming munting hardware store ay nalugi. Kinailangan kong tumigil sa pag-aaral para suportahan ang aking pamilya. Naging construction worker ako. Oo, Mark, tama ka. Naging isa akong construction worker.”
“Sa ilalim ng sikat ng araw, natutunan ko ang isang bagay na hindi itinuturo sa apat na sulok ng eskwelahan. Natutunan ko ang halaga ng bawat patak ng pawis. Natutunan ko ang dignidad ng pagtatrabaho, gaano man ito kababa sa paningin ng iba.”
“Sa loob ng limang taon, nag-ipon ako. At sa tulong ng aking kaalaman sa construction, nagtayo ako ng isang maliit na kumpanya. Isang kumpanyang ang layunin ay ang magtayo ng mga abot-kayang bahay para sa mga ordinaryong manggagawa. Ang kumpanyang iyon ay lumago. At ang kumpanyang iyon… ang siyang nagtayo ng hotel na ito.”
Ang buong ballroom ay tila binuhusan ng malamig na tubig.
“Oo,” patuloy ni Dave. “Ang The Zenith Hotel ay pag-aari ko. At ang dahilan kung bakit ako nagsuot ng ganito ngayong gabi… ay dahil ito ako. Ito ang aking pinagmulan. At hinding-hindi ko ito ikakahiya.”
“Ito rin ay isang pagsubok. Gusto kong makita kung sino sa inyo ang nagbago. Kung sino sa inyo ang natutong tumingin sa isang tao, hindi sa kanyang damit, kundi sa kanyang pagkatao. At sa gabing ito, lahat kayo… ay bumagsak.”
Bumaling siya kay Mark at Chloe, na ngayon ay namumutla at hindi makapagsalita.
“Ang reunion na ito ay dapat sanang isang selebrasyon ng ating pagkakaibigan. Ngunit ginawa ninyo itong isang entablado para sa inyong kayabangan. Kaya, heto ang aking anunsyo.”
“Mr. Chen,” tawag niya sa general manager. “Paki-abot sa kanila ang bill.”
Isang mahabang resibo ang inabot kay Mark. Ang halaga: dalawang milyong piso.
“Ang bawat plato ng pagkain, ang bawat bote ng alak, ang renta sa lugar na ito… kailangan ninyong bayaran. Dahil ang aking hotel ay isang negosyo, hindi isang playground para sa mga bully.”
“At isa pa,” dugtong niya. “Ang inyong law firm, Mark. At ang negosyo ng pamilya mo, Chloe. Simula bukas, lahat ng kontrata ninyo sa lahat ng aking kumpanya… ay kanselado na.”
Walang nakakibo.
“Maaari na kayong magpatuloy sa inyong party,” sabi ni Dave. “Ngunit ako… ay aalis na. Dahil ang reunion na hinahanap ko ay hindi dito, kasama ng mga pekeng tao. Ito ay sa piling ng mga taong totoo.”
Tinalikuran niya ang lahat at naglakad palabas. Ngunit sa kanyang pag-alis, hindi na siya nag-iisa. Ang ilang mga dati nilang kaklase, ‘yung mga tahimik din, ‘yung mga hindi rin nababagay sa karangyaan, ay tumayo at sumunod sa kanya.
Ang engrandeng reunion ay nagpatuloy, ngunit wala nang buhay. Ang gabi ng kanilang tagumpay ay naging isang gabi ng kanilang pinakamalaking kahihiyan.
Natagpuan ni Dave ang kanyang mga dating kaibigan sa isang simpleng karinderya sa labas. Nagtawanan sila, nagkwentuhan ng mga totoong kwento ng buhay—ng mga tagumpay, ng mga kabiguan.
Natutunan ni Dave na ang tunay na reunion ay hindi tungkol sa pagbabalik sa nakaraan, kundi sa paghahanap sa mga taong tunay na nagmamahal sa iyo, noon man o ngayon. At ang pinakamatamis na tagumpay ay hindi ang magkaroon ng isang hotel, kundi ang magkaroon ng isang pusong hindi nagbabago, gaano man kataas ang iyong marating.
At ikaw, sa iyong palagay, sobra ba ang ginawang “ganti” ni Dave? O nararapat lang ba iyon para sa mga taong nang-api sa kanya? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!