Si Gabriel “Gab” Reyes ay isang taong ang mga pangarap ay laging nasa alapaap. Mula pagkabata, habang nakaupo sa dalampasigan ng kanilang maliit na baryo sa Palawan, ang tanging tinitingnan niya ay hindi ang asul na dagat, kundi ang mga eroplanong nag-iiwan ng puting guhit sa kalangitan. “Isang araw, Kuya,” sabi niya sa kanyang nakatatandang kapatid na si Miguel, “magiging piloto ako. Ililipad kita sa buong mundo.”
Si Miguel naman ay isang taong ang mga paa ay laging nakatapak sa lupa, o sa buhangin, o sa sahig ng kanilang maliit na bangka. Sampung taon ang agwat ng kanilang edad. Maagang naulila, si Miguel ang tumayong ama at ina kay Gabriel. Ipinagpalit niya ang sarili niyang pangarap na maging marine biologist para maging isang mangingisda, tulad ng kanilang ama, para lamang mapag-aral ang kanyang henyong kapatid.
Ang bawat huli ni Miguel, ang bawat patak ng kanyang pawis, ay napupunta sa matrikula at mga libro ni Gabriel. “Mag-aral ka lang nang mabuti, bunso,” laging sabi ni Miguel. “Hayaan mo na ako dito sa dagat. Ang pangarap mo, pangarap ko na rin.”
Hindi binigo ni Gabriel ang kanyang kuya. Nakapagtapos siya bilang cum laude sa isang prestihiyosong aviation school, sa tulong ng walang-sawang pagsisikap ni Miguel at ng isang scholarship. Mabilis siyang nakakuha ng trabaho, at dahil sa kanyang pambihirang galing, mabilis din siyang umangat. Naging isa siyang international commercial pilot para sa isang malaking airline sa Middle East.
Ang simpleng anak ng mangingisda ay naging isang agila ng himpapapawid. Ang kanyang sahod ay lumaki, ang kanyang buhay ay umasenso. Ngunit sa bawat paglipad niya sa iba’t ibang bansa, sa bawat pagtira niya sa mga 5-star hotel, ang kanyang puso ay laging nasa Palawan, sa kanyang kuya.
Buwan-buwan, nagpapadala siya ng malaking halaga. “Kuya, itigil mo na ang pangingisda,” pakiusap niya sa telepono. “Mag-relax ka na lang. Ako na ang bahala sa’yo.”
Ngunit laging tumatanggi si Miguel. “Ano ka ba, bunso. Ito ang buhay ko. Ang dagat, kapag tinalikuran ka, malulungkot. Saka, iniipon ko lang ang padala mo. Para sa’yo ‘yan, para sa kinabukasan mo.”
Lumipas ang sampung taon. Si Gabriel, sa edad na tatlumpu’t dalawa, ay isa nang kapitan. Isang milyonaryo na may mga ari-arian sa iba’t ibang bansa. At si Miguel naman, sa edad na apatnapu’t dalawa, ay isa pa ring mangingisda, o iyon ang akala niya.
Isang araw, nagdesisyon si Gabriel. Tama na. Oras na para suklian ang lahat ng sakripisyo ng kanyang kapatid. Nag-file siya ng isang mahabang leave, kumuha ng isang malaking halaga mula sa kanyang ipon, at umuwi sa Pilipinas nang hindi nagpapaalam. Dala niya ang isang tseke na nagkakahalaga ng sampung milyong piso, sapat na para hindi na kailanman magtrabaho pa ang kanyang kuya.
Ang kanyang paglapag sa Mactan-Cebu International Airport ay puno ng pananabik. Sa wakas, makikita na niya ang kanyang kuya. Naisip niya ang magiging reaksyon nito, ang kanilang yakapan.
Habang naglalakad siya sa tarmac mula sa eroplano, ang init ng Pilipinas ay isang mainit na yakap. Napatingin siya sa mga ground crew na abala sa pag-aalis ng mga bagahe mula sa cargo hold. At doon, sa gitna ng mga naka-unipormeng manggagawa, isang pigura ang pumukaw sa kanyang atensyon.
Isang lalaking medyo may edad na, sunog ang balat, at ang kanyang mga braso ay matipuno sa pagbubuhat. Kahit nakatalikod, may isang pamilyar na kilos sa kanya.
“Miguel?” bulong ni Gabriel sa sarili. Hindi. Imposible. Isang mangingisda ang kuya niya. Hindi isang baggage handler.
Ngunit nang lumingon ang lalaki para punasan ang pawis sa kanyang noo, tila huminto ang pag-ikot ng mundo ni Gabriel.
Ang mukha na iyon. Mas matanda, mas pagod, ngunit walang duda. Ito ang kanyang Kuya Miguel.
“Kuya?” tawag niya, ang kanyang boses ay nanginginig.
Napalingon si Miguel. Nang makita niya si Gabriel, ang hawak niyang maleta ay kanyang nabitawan. Ang kanyang mukha ay nabalot ng pagkagulat, na sinundan ng isang hindi maipaliwanag na hiya.
Nagtakbuhan sila patungo sa isa’t isa. Sa gitna ng maingay na tarmac, sa harap ng isang dambuhalang eroplano, ang dalawang magkapatid ay nagyakapan, ang kanilang mga luha ay humahalo sa pawis at sa alikabok.
“Kuya, ano…? Bakit ka nandito?” naguguluhang tanong ni Gabriel. “Akala ko… akala ko nasa Palawan ka, nangingisda.”
Isang mapait na ngiti ang gumuhit sa labi ni Miguel. “Halika, bunso. Mag-usap tayo.”
Sa isang maliit na kainan sa labas ng airport, isinalaysay ni Miguel ang katotohanan.
Limang taon na ang nakalipas, isang malakas na bagyo ang sumira sa kanilang baryo. Ang kanilang bahay, ang kanilang bangka, ang kanilang buong kabuhayan… lahat ay tinangay ng alon.
Walang naiwan sa kanila. Sa halip na sabihin ito kay Gabriel at maging isang pabigat, gumawa si Miguel ng isang mabigat na desisyon. Ipinagbili niya ang kanilang maliit na lupa sa isang developer at dinala ang kanilang mga magulang sa Cebu, kung saan nakatira ang isang malayong kamag-anak.
“Ayokong mag-alala ka, Gab,” sabi ni Miguel. “Nasa rurok ka ng iyong karera. Ayokong maging hadlang kami sa iyong paglipad.”
Kaya’t nagsinungaling siya. Ang mga kwento niya tungkol sa dagat, ang mga “bagong huli”—lahat ay gawa-gawa lang. Ang totoo, para mabuhay at para maipagpatuloy ang pag-aaral ng kanilang mga mas nakababatang kapatid, pumasok siya bilang isang baggage handler sa airport. Isang trabahong marangal, ngunit malayo sa kanyang mga kwento.
“Ang perang ipinapadala mo, bunso,” pag-amin niya, “hindi ko iyon ginalaw. Nakatago iyon sa bangko. Para sa’yo. Dahil alam kong isang araw, babalik ka. At gusto kong mayroon kang uuwian, isang pundasyon para sa sarili mong pamilya.”
“Kuya naman,” umiiyak na sabi ni Gabriel. “Hindi iyon ang mahalaga. Ang mahalaga, magkakasama tayo. Bakit mo tiniis ang lahat ng ito nang mag-isa?”
“Dahil iyon ang trabaho ng isang kuya,” sabi ni Miguel, habang ginugulo ang buhok ng kanyang kapatid, tulad ng ginagawa niya noong mga bata pa sila. “Ang protektahan ang pangarap ng kanyang bunsong kapatid, kahit na anong mangyari.”
Ang sampung milyong pisong dala ni Gabriel ay naging mas makabuluhan. Hindi na ito para sa pagreretiro ng kanyang kuya. Ito ay para sa isang bagong simula.
Bumili sila ng isang magandang bahay sa Cebu para sa kanilang buong pamilya. Hindi na kailangang magtrabaho ni Miguel. Ngunit ang kanyang mga kamay ay sanay sa pagbabanat ng buto.
Isang araw, habang naglalakad sila sa dalampasigan, isang ideya ang nabuo.
“Kuya, naaalala mo pa ba ang pangarap mo?” tanong ni Gabriel. “Ang maging isang marine biologist?”
Ngumiti si Miguel. “Matanda na ako para diyan, bunso.”
“Hindi pa huli ang lahat,” sabi ni Gabriel.
Ginamit nila ang isang bahagi ng pera para magtayo ng isang maliit na marine conservation center sa isang protektadong lugar sa Palawan, sa mismong lugar kung saan sila lumaki. Si Miguel, gamit ang kanyang likas na kaalaman sa dagat, ang naging pinuno nito. At si Gabriel, sa kanyang mga libreng araw, ang nagsisilbing piloto, nagdadala ng mga siyentipiko at mga turista sa kanilang munting paraiso.
Ang agila ng himpapawid ay natutong bumalik sa kanyang pugad. At ang mangingisda ay sa wakas ay natupad ang kanyang pangarap, hindi sa pamamagitan ng pag-aaral sa isang unibersidad, kundi sa pamamagitan ng pag-aalaga sa mismong dagat na naging kanyang buhay.
Natutunan ni Gabriel na ang paglipad ay hindi lang tungkol sa pag-abot sa matataas na lugar. Ito rin ay tungkol sa pag-alala kung saan ka nanggaling, at sa pagbabalik sa mga taong naging pakpak mo para maabot mo ang iyong mga pangarap.
At ikaw, mayroon ka bang isang “Kuya Miguel” sa iyong buhay? Isang taong nagsakripisyo para sa iyong mga pangarap? I-tag mo siya at ipaalam sa kanya kung gaano ka nagpapasalamat!