Si Don Alfonso de Salcedo ay isang lalaking kayang bilhin ang lahat, maliban sa oras. Bilang CEO ng De Salcedo Mining Corporation, ang kanyang yaman ay kasing-lalim ng mga minahan na kanyang pag-aari. Ngunit ang lahat ng ginto at diyamante sa mundo ay naging walang halaga sa harap ng dahan-dahang pagkawala ng kanyang nag-iisang anak na si Sofia.
Sa edad na pito, si Sofia ay biktima ng isang pambihirang karamdaman. Isang “sleeping sickness” na walang pangalan at walang lunas. Minsan, sa isang araw, bigla na lang siyang hihimatayin at matutulog nang ilang oras o kahit ilang araw. Sa bawat paggising niya, mas lalo siyang nanghihina. Ang dating masayahing bata ay isa na ngayong anino sa kanyang malawak na silid-tulugan, napapaligiran ng mga pinakamahusay na aparato at ng mga pinakamagaling na doktor, ngunit nananatiling abot-kamay ng kamatayan.
Sinubukan na ni Don Alfonso ang lahat. Ngunit lahat ng espesyalista ay umiling. “Ipaghanda n’yo na po ang inyong sarili,” sabi nila.
Isang gabi, sa gitna ng kanyang kawalan ng pag-asa, habang nagmamaneho pauwi, napadpad siya sa isang bahagi ng siyudad na hindi niya madalas puntahan—sa ilalim ng isang flyover sa Quiapo. Natigil ang kanyang kotse dahil sa matinding trapiko. At doon, sa labas ng kanyang bintana, sa gitna ng ulan, isang eksena ang pumukaw sa kanyang atensyon.
Isang babae, marahil ay nasa mga huling bahagi ng kanyang dalawampu’t taon, ang nakaupo sa isang basang karton. Gusgusin siya, payat, at ang kanyang buhok ay magulo. Ngunit hindi ang kanyang kahirapan ang napansin ni Don Alfonso. Ang kanyang napansin ay ang ginagawa nito. May hawak siyang isang maliit at halos kalbong pusa, at sa kanyang mga kamay, tila may isang mahinang liwanag na nagmumula habang marahan niyang hinihimas ang hayop. Bumubulong siya ng isang hindi maintindihang awit. At ang pusa, na kanina’y halatang hirap nang huminga, ay unti-unting kumalma, huminga nang malalim, at nagsimulang mag-purr.
Isang ideya, isang desperado at hindi makatwirang ideya, ang pumasok sa isipan ni Don Alfonso.
Bumaba siya ng kotse. Sa pagkagulat ng kanyang driver at ng mga tao sa paligid, nilapitan niya ang babaeng pulubi.
“Magkano ang kailangan mo para sumama sa akin?” tanong niya, ang kanyang boses ay direkta at walang emosyon.
Nagulat ang babae. Tumingala siya, at nakita ni Don Alfonso ang kanyang mga mata—malalaki, malalalim, at may isang pambihirang kalinawan sa kabila ng dumi sa kanyang mukha. “Hindi po ako nagbebenta ng sarili ko.”
“Hindi,” sabi ni Don Alfonso. “Kailangan ko ng isang nurse. Para sa anak ko. Babayaran kita ng malaki.”
Tumawa ang babae nang mapait. “Ginoo, isa po akong pulubi. Anong alam ko sa pag-aalaga?”
“Hindi ko kailangan ng alam mo. Ang kailangan ko… ay ang iyong mga kamay.”
Ang pangalan ng babae ay Maya. Sa simula, tumanggi siya. Ngunit nang ialok ni Don Alfonso ang isang halagang sapat na para makapagsimula siya ng bagong buhay, at nang makita niya ang desperasyon sa mga mata ng ama, pumayag siya.
Pagdating nila sa mansyon, si Maya ay isang kakatwang tanawin. Ngunit walang sinuman ang naglakas-loob na magsalita. Pinaliguan siya, binihisan ng isang simpleng uniporme, at dinala sa silid ni Sofia.
Ang silid ay parang isang ICU. Ngunit sa gitna ng mga makina, nakahiga ang isang batang anghel. Dahan-dahang lumapit si Maya. Umupo siya sa tabi ng kama at ginawa ang parehong bagay na ginawa niya sa pusa.
Hinawakan niya ang maliit at malamig na kamay ni Sofia. Ipinikit niya ang kanyang mga mata. At nagsimula siyang bumulong ng isang lumang awit, isang lullaby na tanging ang hangin lang ang nakakaalam. At ang kanyang mga kamay… ay muling nagsimulang magliwanag nang bahagya.
Si Don Alfonso, na nanonood mula sa isang sulok, ay hindi makapaniwala. Ngunit hindi niya ito ipinahalata.
Araw-araw, iyon ang naging ritwal ni Maya. Hindi niya ginagalaw ang mga gamot. Hindi niya pinapakialaman ang mga makina. Umupo lang siya sa tabi ng bata, kinakausap ito, kinakantahan, at hinihimas.
Isang linggo ang lumipas. Isang umaga, isang himala ang gumising sa mansyon.
“Papa?”
Isang mahinang boses. Si Sofia. Gising na siya. At hindi lang iyon. Nakangiti siya.
Dali-daling pumasok si Don Alfonso. “Anak!”
“Papa, sino po siya?” tanong ni Sofia, itinuturo si Maya na noo’y natutulog sa isang silya sa tabi niya. “Ang ganda po ng panaginip ko. May isang anghel daw po na kumakanta sa akin.”
Mula sa araw na iyon, ang kalagayan ni Sofia ay unti-unting bumuti. Ang kanyang mga “sleeping episodes” ay dumalang. Nagsimula siyang kumain. At ang kanyang tanging hinahanap ay si “Ate Maya.”
Naging magkaibigan ang dalawa. Naglalaro sila, nagbabasa ng mga libro. At sa bawat araw na lumilipas, mas lalong lumalakas si Sofia. Ang mga doktor ay walang maibigay na paliwanag. “Spontaneous remission,” sabi nila, isang himalang hindi maipaliwanag ng siyensya.
Ngunit si Don Alfonso, isang taong naniniwala sa lohika, ay alam na may kinalaman si Maya. Ngunit sino siya? Saan nanggagaling ang kanyang “kapangyarihan”?
Isang hapon, habang naglalaro sila ng taguan sa hardin, natumba si Maya. Nagasgas ang kanyang braso. Agad siyang nilapitan ni Don Alfonso para tulungan. At sa kanyang paghawak sa braso ng dalaga, isang bagay ang kanyang nakita na nagpanlamig sa kanyang buong katawan.
Isang marka. Isang birthmark. Isang maliit na marka sa likod ng kanyang braso na hugis-paruparo.
Ang kanyang paghinga ay huminto. Ang markang iyon…
Dali-dali siyang pumasok sa kanyang opisina at binuksan ang isang lumang baul. Mula dito ay kinuha niya ang isang maliit na photo album. At sa isang pahina, may isang litrato ng isang sanggol na babae, nakahiga sa kanyang tiyan. At sa likod ng braso nito… ay ang parehong marka ng paruparo.
Ang sanggol sa litrato ay ang kanyang panganay na anak. Ang kanyang nawawalang anak.
Dalawampu’t limang taon na ang nakalipas, si Don Alfonso ay hindi pa ang makapangyarihang bilyonaryo. Isa lamang siyang ambisyosong binata, na umibig sa isang babaeng hindi katanggap-tanggap sa kanyang mga magulang—isang simpleng hardinera, si Lilia.
Lihim silang nagpakasal at nagkaroon ng anak. Ngunit nang malaman ito ng kanyang ama, isang malupit na desisyon ang ginawa nito. Habang nasa isang business trip si Alfonso, pinalayas ng matanda si Lilia at ang kanilang bagong silang na anak. Tinakot sila.
Sa pagbabalik ni Alfonso, ang sinabi sa kanya ay naglayas si Lilia, sumama sa ibang lalaki, at dinala ang kanilang anak. Wasak ang puso, naniwala siya. At ang sakit na iyon ang kanyang ginamit para buuin ang kanyang imperyo, bilang isang paraan ng paghihiganti sa babaeng akala niya’y nagtaksil. Hindi na niya kailanman hinanap ang mga ito.
Ngayon, ang katotohanan ay isang sampal. Si Maya… ay hindi isang pulubi. Siya ang kanyang nawawalang anak. Ang kanyang panganay na prinsesa.
At si Sofia… ay kanyang kapatid.
Ang koneksyon. Ang dugo. Ito ang paliwanag sa lahat. Ang “kapangyarihan” ni Maya ay hindi mahika. Ito ay ang pag-ibig ng isang kapatid. Ang kanyang presensya, ang kanyang pag-aalaga, ang kanyang boses… ang mga ito ang gumising sa natutulog na espiritu ni Sofia.
Nang gabing iyon, hinarap ni Don Alfonso si Maya. Hindi bilang isang amo, kundi bilang isang ama.
Inilatag niya ang litrato. “Ikaw ba ito?”
Nang makita ni Maya ang litrato, at ang marka sa braso ng sanggol, napaluha siya. “Paano… paano po ninyo nalaman?”
“Ako…” nanginginig na sabi ni Don Alfonso. “Ako ang iyong ama.”
Ang muling pagsasama-sama ay isang bagyo ng mga emosyon. Galit, pagsisisi, kalungkutan, at sa huli, pagpapatawad.
Nalaman ni Don Alfonso na namatay si Lilia sa sakit, ilang taon matapos silang palayasin. Pinalaki si Maya ng isang malayong kamag-anak, ngunit nang mamatay din ito, napadpad siya sa lansangan.
Ang kanyang pamilya ay muling nabuo. Si Maya ay hindi na isang pulubi; siya si Prinsesa Mayumi Alfonso de Salcedo, ang panganay na tagapagmana. Si Sofia ay tuluyan nang gumaling. At ang dalawang magkapatid, na pinaglapit ng isang pambihirang tadhana, ay naging hindi mapaghiwalay.
Ngunit may isang huling piraso ang puzzle. Ang lolo ni Maya at Sofia, ang lalaking nagpalayas sa kanyang ina. Buhay pa ito, ngunit matanda na at nakatira sa isang malayong probinsya, itinakwil na rin ng sarili niyang anak.
Nagdesisyon sina Maya at Don Alfonso. Pupuntahan nila ito.
Nadatnan nila ang matanda, mag-isa at nanghihina. Nang makita nito si Maya, ang kanyang mga mata ay nanlaki. “Lilia?”
“Hindi po,” sabi ni Maya. “Ako po ang anak niya.”
Walang salitang namutawi. Isang yakap mula sa isang apong hindi niya alam na nabubuhay ang nagsilbing kapatawaran sa isang kasalanang matagal nang bumabagabag sa kanyang konsensya.
Natutunan ni Don Alfonso na ang tunay na yaman ay hindi sa mga minahan, kundi sa isang pamilyang buo. Ang babaeng pulubi na kanyang kinuha para maging isang desperadong lunas ay ang siya palang tunay na lunas—hindi para sa sakit ng kanyang anak, kundi para sa sakit ng kanyang sariling kaluluwa.
At ikaw, sa iyong palagay, kung ikaw si Maya, kaya mo bang patawarin ang lolo na naging dahilan ng lahat ng paghihirap mo at ng iyong ina? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!