Araw-araw, isang barya. Sa loob ng garapon. Akala ng lahat, ito ay para sa isang bagong damit, o marahil, isang simpleng handaan. Ngunit sa araw ng pagtatapos, nang buksan ni Mia ang garapong iyon, isang liham ang kanyang natagpuan. Isang liham na naglalaman ng isang katotohanang mas hihigit pa sa anumang medalya, at magbabago sa buong pagtingin niya sa kanyang ama… at sa tunay na kahulugan ng regalo.
Kumusta, mga kaibigan, at maligayang pagdating sa isang kwentong siguradong titimo sa inyong puso. Ngayon, bubuksan natin ang isang kwentong pinamagatang “Ang Regalo ni Tatay,” isang salaysay mula sa payak na buhay ng isang tricycle driver na nagpakita ng walang hanggang pagmamahal. At sinisiguro ko sa inyo, pagkatapos ng paglalakbay nating ito, hinding-hindi na kayo titingin sa sakripisyo at pagmamahal ng isang magulang sa parehong paraan. Kung katulad ko kayong naniniwala sa kapangyarihan ng mga kwentong tunay na nagbibigay inspirasyon at nagpapaalala sa atin ng pinakamahalagang bagay sa buhay, paki-pindot naman ang subscribe button ngayon din, para hindi ninyo mapalampas ang susunod nating paglalakbay sa mga kwentong kapupulutan ng aral. Handa na ba kayo? Tara na’t saksihan ang “Ang Regalo ni Tatay.”
Handa na ba kayo? Tara na’t saksihan ang “Ang Regalo ni Tatay.”
Sa sulok ng isang abang bahay, sa ilalim ng lumang kama ni Mia, nakatago ang isang sikretong garapon. Hindi ito kristal na makintab, kundi isang ordinaryong garapon ng kape, nababalutan ng alikabok at ilang taong alaala. Ngunit para kay Mia, at para sa kanyang Tatay, ang garapong iyon ay higit pa sa lalagyan ng kape. Ito ang sentro ng isang tahimik na ritwal, isang pangakona unti-unting nabubuo sa bawat patak ng pawis at bawat barya.
Si Tatay, isang mapagkumbabang tricycle driver, ay gumagapang sa kalsada mula bukang-liwayway hanggang takip-silim. Sa bawat pasahero, sa bawat pagpadyak sa pedales, isang bahagi ng kanyang pagod ay nagiging barya. At sa pag-uwi niya, kahitgaano pa kadilim ang gabi, o gaano pa kapagod ang kanyang katawan, may isang bagay siyang hindi kailanman nakakalimutan.
Pagpasok niya sa maliit nilang tahanan, matapos maghugas ng kamay at kumain ng mabilis na hapunan, tahimik siyang lalapit sa kama ni Mia. Kung minsan, mahimbing na itong natutulog, payapa ang mukha sa liwanag ng isang lampara. Kung minsan naman, nakikita siya ni Mia, tahimik na nakikiramdam sa bawat galaw ng kanyang ama. Hindi siya magsasalita. Hindi rin magsasalita si Tatay. Ngunit sa paghila ng garapon mula sa ilalim ng kama, sa mahinang tunog ng barya na bumabagsak sa loob niyon, parang may libu-libong salita na nagpapalit sa pagitan nila. Isang araw, isang barya. Isang pangako. Isang pag-asa.
Para kay Mia, ang garapong iyon ay isang misteryo na puno ng matatamis na haka-haka. Sa bawat pagdinig niya ng kalansing, naiisip niya ang iba’t ibang posibilidad. Marahil, sapat na ang laman niyon para makabili siya ng bagong uniporme para sa susunod na pasukan, isang bagay na matagal na niyang pinapangarap. Ang lumang uniporme niya kasi ay butas-butas na at maluwag na ang tahi sa manggas. O marahil, itoay para sa isang munting handaan sa kanyang kaarawan, isang simpleng spaghetti at manok na paborito niya, isang bagay na bihira nilang maranasan dahil sa kanilang kakulangan sa buhay. Minsan, na
