Sa dulo ng isang tahimik na baryo sa Ilocos, may isang maliit na kubo na halos nalulumpo sa kalumaan. Doon nakatira si Aling Rosa, isang pitumpu’t tatlong taong gulang na biyuda. Matagal na niyang tinanggap na ang kanyang mga gabi ay laging mauuwi sa katahimikan—maliban sa liwanag ng isang lumang lampara na naiwan pa ng kanyang yumaong asawa.
Isang gabi ng Disyembre, may kumatok sa kanyang pinto. Isang batang lalaki, mga siyam na taong gulang, nakatayo sa dilim at basang-basa sa ulan. Nakasabit sa balikat nito ang sira-sirang bag.
“’Nay, pasensya na po… pwede po ba akong makisilong kahit sandali?” nanginginig nitong tanong.
Pinapasok siya ni Aling Rosa. Pinaupo sa tabi ng apoy at pinainom ng mainit na salabat. “Ano’ng ginagawa mo sa labas ng ganitong oras, iho?”
Mahina ang tinig ng bata. “Naglalakad po ako papunta sa bayan. Baka po doon ako makahanap ng trabaho… o kahit kanin. Wala na po kasi kaming bahay.”
Habang nakikinig, parang may kumurot sa puso ni Aling Rosa. Naalala niya ang kanyang anak na matagal nang wala matapos maghanap ng trabaho sa siyudad at hindi na nakabalik.
Kinagabihan, pinatulog niya ang bata sa banig sa sala. Pinatay niya ang apoy, iniwan ang lumang lampara na nakasindi. Habang pinagmamasdan ang bata, napansin niyang sa liwanag ng lampara, tila mas malinaw niyang nakikita ang sariling pag-asa—na may silbi pa ang kanyang mga taon.
Kinabukasan, tinuruan niya ang batang nagpakilalang “Jun” kung paano magtanim ng gulay sa kanyang maliit na bakuran. Ipinakita rin niya kung paano ayusin ang sirang upuan gamit ang mga simpleng gamit. Sa bawat aral, unti-unting nabubura ang lungkot sa kanilang mga mata.
Lumipas ang mga linggo, naging parang maglola sila. Sa bawat gabi, binabasa ni Aling Rosa ang mga lumang sulat ng kanyang asawa habang si Jun naman ay nakikinig, nakangiti, at madalas ay natutulog na hawak ang lampara.
Isang umaga, dumating ang ilang tao mula sa munisipyo. Ibinabalita nilang nahanap na ang kamag-anak ni Jun—isang tiyahin na matagal nang naghahanap sa kanya mula nang masawi ang kanyang mga magulang sa isang aksidente. Habang niyayakap ng tiyahin si Jun, lumapit ang bata kay Aling Rosa at mahigpit siyang niyakap.
“’Nay Rosa, salamat po. Hindi ko po makakalimutan na dito ko muling naramdaman na may nagmamahal sa akin.”
Pagkaalis nila, bumalik si Aling Rosa sa kanyang upuan. Kinuha niya ang lumang lampara, pinailaw ito, at ngumiti. Hindi man niya mapigilan ang pagluha, dama niyang may naiwan si Jun—isang ilaw sa kanyang puso na muling nagpaalala na kahit sa huling yugto ng buhay, may pagkakataon pa ring maging tahanan para sa ibang nawawala sa dilim.