Ito ang kanilang mundo. Isang mundong puno ng kawalan, ngunit hindi ng kawalan ng pag-asa. Ang bawat isa sa kanila ay may pasan-pasang krus, ngunit sa pagtutulungan,nagiging magaan ito. Sa bawat hapunan, kahit na ang nasa kanilang plato ay kanin at toyo lamang, ang kanilang pagsasama-sama ay sapat na para mabusog ang kanilang mga puso. Ang kanilang mgatawa at kwentuhan ang nagbibigay kulay sa kanilang abuhin na mundo. Ang bawat araway isang pakikibaka, oo, ngunit sa bawat pagsubok, lalo silang tumitibay,lalo silang nagkakaisa. At sa gitna ng lahat ng ito, isang maliit na ideya ang sisibol, isang ideya na magbabago ng lahat.
Isang gabi, habang nakaupo siAling Elena sa labas ng kanilang bahay at pinagmamasdan ang mga taong dumadaan, napansin niya angmga trabahador na pauwi mula sa pabrika. Pagod sila, gutom, at naghahanap ngmurang makakainan. Sa isip niya, paano kung magluto siya ng kaunti at itindasa kanila? Mayroon pa silang natirang kanin at konting ulam. Marahil,sa halagang sampung piso, may bibili. Ang takot at pangamba ay bumalot sa kanya.Paano kung walang bumili? Paano kung malugi lang siya? Ngunit ang kumakalam na sikmura ng kanyangmga anak ang nagbigay sa kanya ng lakas ng loob. Sa gabing iyon, kinuha niyaang isang maliit na lamesa, inilabas sa tapat ng kanilang bahay, at ipinatong ang kaldero ng kanin at ang dalawang uri ng ulam na kanyang niluto mula sa mga natirang sangkap.
Sa unang gabi, tatlong tao lang ang bumili. Kumita siya ng tatlumpung piso.Maliit na halaga, ngunit para sa kanya, ito ay isang malaking tagumpay. Hindi niya alam naang maliit na lamesang iyon ang magiging pundasyon ng kanilang bagong simula. Nagpatuloy siya.Gabi-gabi, naglalabas siya ng kanyang maliit na lamesa. Ang tatlong customer ay naging lima, tapos sampu. Ang mga kapitbahay ay nagsimulang mag-usisa. “Angbango naman ng luto mo, Aling Elena,” sabi ng isa. “Pabili nga.” Ang kanyang simpleng adobo at sinigang ay naging bukambibig sa kanilang eskinita. Ang kanyang puhunan natira-tirang pagkain ay napalitan ng mga sariwang sangkap na binibili niya mula sa kanyang maliit na kita.
Nakita ni Mang Cardo ang determinasyon sa mga mata ng kanyang asawa. Isang araw, pag-uwi niya mula sa trabaho, ginawan niya si Aling Elena ng isang mas malaki at mas matibay na lamesa mula sa mga retasong kahoy. “Para hindi ka na nahihirapan,”sabi niya. Iyon ang simula ng kanilang pagtutulungan. Si Mang Cardo, pagkatapos ng kanyangmaghapong trabaho, ay tumutulong sa paghuhugas ng mga plato. Si Ben, pagod mangaling sa construction, ang nag-iigib ng tubig na gagamitin sa pagluluto. Si Anaang kanyang kanang kamay sa paghahanda ng mga sangkap, habang ang kambal ang taga-abotng mga kung anu-anong kailangan niya. Kahit ang bunsong si Nena ay may papel na ginagampanan, ang kanyang matamis na ngiti ang nagbibigay-aliw sa kanilang pagod.
Ang kanilang maliit na pwesto sa labas ng bahay ay naging isang munting kanlungan. Hindi lang pagkain ang kanilang ibinebenta, kundi pati na rin ang init ng isang pamilya. Nakikipagkwentuhan si Aling Elena sa kanyang mga customer, tinatanong kung kumusta ang kanilang araw. Naging kaibigan niya sila. Ang kanilang karinderya ay naging lugar kung saan ang mga pagod na manggagawa ay hindilang nabubusog ang tiyan, kundi pati na rin ang puso. Naramdaman nila ang pag-aaruga sa bawat subo ng mainit na sabaw at sa bawat ngiti ni Aling Elena.Ang kanilang pagkakaisa ang naging pinakamahalagang sangkap sa kanilang munting negosyo. Bawat sentimong kanilang kinikita ay kanilang iniipon. Wala silang biniling bagong gamit parasa sarili. Ang kanilang prioridad ay palaguin ang kanilang nasimulan. Nagdagdag sila ng isa pang ulam, tapos isa pa. Mula sa isang maliit na lamesa, nakapagpagawa sila ng isangmaliit na bubong na yari sa trapal para may masilungan ang kanilang mga customer kapag umuulan. Angdating kaldero ng bahaw ay napalitan ng isang malaking rice cooker na nabili nila ng segunda mano.
May mga araw na mahina ang benta. May mga araw na nasisiraan sila ng paninda. Ngunit hindi sila sumuko. Kapag may problema, uupo silang lahat bilang isang pamilya at pag-uusapanito. “Huwag kayong mag-alala, bukas, babawi tayo,” sasabihin ni Mang Cardo, habang tinatapik ang balikat ng kanyang asawa. Ang kanilang mga pangarap ay hindi na langpansarili, ito ay naging pangarap ng buong pamilya. Ang bawat isa ay may ambag, gaano man kaliit. Ang pagsisikap ng isa ay tagumpay ng lahat.
Lumipas ang mgabuwan, at pagkatapos ay mga taon. Ang maliit na karinderya sa tapat ng kanilangbarong-barong ay unti-unting lumaki. Nakapag-ipon sila ng sapat na pera para upahan ang isang maliit na pwesto sa kanto. Isang pwesto na may sariling pintoat bintana. Isang pangarap na dati ay hindi nila kayang isipin. Ang kanilang mga customer ay sumunod sa kanila. Ang balita tungkol sa masarap at murang pagkain sa “Elena’s Eatery” ay kumalat sa buong lugar. Ang mga driver ng tricycle, mga estudyante, at mga empleyadomula sa kalapit na mga opisina ay naging kanilang mga suki.
Dumating ang araw na sinabi ni AlingElena kay Ben, “Anak, hindi mo na kailangang magtrabaho sa construction. Dito ka na langsa akin tumulong.” Ito ay isang napakagandang sandali para sa kanilang pamilya. Sa kauna-unahang pagkakataon, nakita nila ang bunga ng kanilang pinaghirapan. Si Ben, na datingnagbubuhat ng semento sa ilalim ng tirik na araw, ay siya nang namamahala sa kanilangmaliit na kusina. Ang kanyang mga kamay na dati ay puro kalyo sa pagtatrabaho aynatutong maghiwa ng mga sangkap at magluto ng masasarap na pagkain.
Dinaglaon, nakapag-enroll ulit si Ben sa isang night school. Habang nagtatrabaho sa karinderya sa umaga, nag-aaral siya sa gabi para tuparin ang kanyang pangarap na maging inhinyero. Si Ana naman ay nakapagtapos ng high school at kumuha ng kursong maykinalaman sa pagnenegosyo para mas mapalago pa ang kanilang nasimulan. Ang kambal ayhindi na kailangang mag-igib ng tubig dahil may sarili na silang gripo. Ang kanilangbarong-barong ay napalitan ng isang simpleng bahay na gawa sa semento, isang bahay na hindina binabaha kapag umuulan. Ang liwanag ng tagumpay ay nagsimulang magbigay ng kulay sa kanilang buhay. Hindi ito dumating na parang isang biglaang swerte, ito ay bungang libu-libong patak ng pawis, walang katapusang sakripisyo, at higit sa lahat,ng pagmamahal at pagkakaisa ng isang pamilya.
Minsan, kapag tahimik na angkarinderya sa gabi, nauupo si Aling Elena sa isa sa mga upuan at tinitingnan ang paligid. Naaalala niya ang gabing nagsimula siya sa isang maliit na lamesa, maydalang takot ngunit puno ng pag-asa. Hindi niya makakalimutan ang mga araw na nagkakasyasila sa isang pirasong isda, ang mga gabing hindi siya makatulog sa pag-iisip. Angmga alaalang iyon ay hindi na mapait, bagkus ay nagsisilbing paalala ng kanilang pinagdaanan. Ito ang nagpapatatag sa kanilang mga paa sa lupa.
Ang kwento ng pamilyang Cruz ay hindi lamang tungkol sa pag-ahon mula sa kahirapan. Ito ay isang paalala naang pinakamalaking yaman ay hindi nakikita sa dami ng pera sa bangko, kundi sa pagkakabuklod ng isang pamilya. Itinuturo nito sa atin na ang pagsisimula, gaano man kaliit, ay maaaring magbunga ng malaki kung sasamahan ng sipag, tiyaga, at pananampalataya. Ang bawat isa sa atin ay may kakayahang baguhin ang ating kapalaran. Kailangan lang nating hanapin ang lakas ng loob na magsimula, tulad ni Aling Elena sa kanyangmaliit na lamesa.
At sa puso ng kanilang bagong, mas malaking karinderya, isang gusaling idinisenyo mismo ni Ben bilang kanyang unang proyekto bilang isang ganap na inhinyero, nakatayo pa rin sa isang sulok ang isang maliit at kupas na lamesa. Ito ang kanilang unang naging puhunan. Ang tahimik na saksi sa bawat patak ng luha, sa bawat dasal na puno ng pag-asa, at sa bawat kagat na nagbibigay lakas.
Hindi na ito ginagamit para sa mga customer. Ito ay naging isang monumento. Isang paalala na ang lahat ng kanilang tinatamasa ngayon, ang masarap na amoy ng nilulutong pagkain na bumabalot sa buong paligid, ang tawanan ng mga apo ni Aling Elena na naglalaro sa isang tabi, ang katiyakan ng kinabukasan, ay nagsimula sa isang desisyon. Ang desisyon na huwag sumuko, na maniwala, at na magsimula, kahit sa pinakamaliit na paraan.
Ang kwento ng pamilyang Cruz ay nagtatapos hindi sa isang malaking kayamanan, kundi sa isang simpleng katotohanan. Na sa bawat sulok ng ating bansa, sa bawat eskinita at barong-barong, ay mayroong mga pamilyang tulad nila. Mga pamilyang lumalaban araw-araw, bitbit ang pag-ibig bilang kanilang tanging sandata at ang pag-asa bilang kanilang tanglaw. Sila ang tunay na bayani ng ating panahon. At ang kanilang kwento, tulad ng apoy na nagmula sa isang maliit na tilamsik, ay patuloy na nagbibigay liwanag at init sa isang mundong madalas ay malamig at madilim.
Maraming salamat sa iyong pakikinig at panonood. Kung nagustuhan mo ang kwentong ito, huwag kalimutang mag-subscribe sa aming channel, ang Delight Show, para sa marami pang mga nakakaantig na salaysay. Maaari mo ring panoorin ang isa pa naming video na lumalabas ngayon sa iyong screen. Hanggang sa muli, paalam.
