Isang kalderong bahaw, ilang pirasong ulam na tira, at ang mga huling barya sa bulsa. Iyan lang ang puhunan ni Aling Elena nang gabing iyon. Hindi niya alam na ang maliit na lamesang ilalabas niya sa tapat ng kanilang barong-barong ay hindi lang magiging sagot sa kumakalam nilang sikmura, kundi ang magiging unang baitang paakyat mula sa kahirapang matagal na nilang tinitiis.
Kumusta kayo, at maligayang pagbabalik sa ating tahanan ng mga kwento. Ang milagrong iyon na nagsimula sa isang maliit na karinderya ay ang puso ng ating paglalakbay ngayon, habang sinusundan natin ang pamilyang Cruz sa kanilang laban para makahanap ng pag-asa sa gitna ng kahirapan. At sa pagtatapos ng video na ito, maniniwala kang muli na sa bawat dilim, laging may liwanag na naghihintay para sa mga hindi sumusuko. Kung ang mga kwentong tulad nito na nagbibigay-inspirasyon at pag-asa ang hinahanap mo, gawin mo na akong pabor at pindutin ang subscribe button. Samahan mo kami sa paglalahad ng mga pambihirang kwento ng mga ordinaryong tao.
Sige na, huwag na nating patagalin pa. Balikan natin ang sulok na iyon ng Caloocan, kung saan nagsimula ang lahat.
Sa isang maliit na eskinita sa Caloocan, kung saan ang mga dingding ng bahay ay halosmagkadikit at ang sinag ng araw ay bahagyang nakakasilip, doon natin matatagpuanang pamilyang Cruz. Ang kanilang tahanan, na gawa sa pinagtagpi-tagping yeroat kahoy, ay saksi sa bawat buntong-hininga at bawat panalangin. Angbawat araw para sa kanila ay isang laban. Ang umaga ay hindi nagsisimula sa malambotna kama, kundi sa malamig na sahig at sa tanong na, ano ang kakainin natin mamaya?
Si Mang Cardo, ang haligi ng tahanan, ay isang construction worker. Ang kanyang katawan, na hinubog ng araw-araw na pagbubuhat at pagpapagal, ay palaging pagod. Ngunit ang pagod na iyon ay hindi niya iniinda. Ang mas masakit para sa kanya ay ang mga araw nawala siyang trabaho, ang mga araw na tinatawag nilang “tengga”. Sa mga panahong iyon, uupo siya sa isang sulok, tahimik na nakatingin sa malayo, habang iniisip kung saan kukuha ng pambili ng bigas at gatas para sa bunso nilang anak. Angbawat kalawangin na pako na kanyang itinitirik at bawat sako ng sementong kanyang binubuhat ay para sa kanila. Ang kanyang mga kalyo sa kamay ay mga medalya ng kanyang pagsisikap, mgasimbolo ng pagmamahal na hindi niya kayang bigkasin.
Si Aling Elena naman, ang ilaw ngtahanan, ay may sariling laban. Bago pa man sumikat ang araw, gising na siya.Pupunta siya sa palengke para mamili ng mga tira-tirang gulay, yung mga hindi na nabili kahapon, na ibinebenta sa mas murang halaga. Sa kaunting pera na hawak niya,kailangan niyang pagkasyaahin ito para sa kanilang pagkain sa buong araw. Siya ang gumagawa ngparaan para ang isang lata ng sardinas ay maging isang masarap na ulam na pagsasaluhan ng kanyanglimang anak. Siya ang naglalaba ng mga damit sa isang batya, gamit ang lakas ng kanyangmga braso, dahil ang washing machine ay isang luho na hindi nila kayang abutin. Sa gabi, kapag tulog na ang lahat, siya ang huling natutulog, iniisip kung paano nila haharapin ang bukas.
Ang kanilang mga anak, sina Ben, Ana, at ang kambal na sina Lito at Lita, pati na rin ang bunsong si Nena, ay mulat sa kanilang kalagayan. SiBen, ang panganay, ay huminto sa pag-aaral para tulungan ang kanyang ama sa construction. Angkanyang mga pangarap na maging inhinyero ay pansamantala niyang isinantabi. Ang initng araw na tumatama sa kanyang balat at ang bigat ng mga hollow blocks ay paalala sa kanyang responsibilidad na nakaatang sa kanyang mga balikat. Si Ana naman, ang pangalawa, ang katuwang ng kanyang ina sa bahay. Siya ang nag-aalaga sa kanyang mga nakababatang kapatid, tinitiyak na nakakain sila at ligtas habang wala ang kanilang mga magulang. Ang kambal,kahit mga bata pa, ay marunong nang tumulong. Nag-iigib sila ng tubig mula sa poso na ilang kanto pa ang layo mula sa kanilang bahay. Ang bawat balde ng tubig na kanilang binubuhat ay parang ginto, dahil ito ang ginagamit nila sa pagligo, pagluto, at paglilinis.