“Nawala si Margaret sa edad na 19, tumakas mula sa isang sirang relasyon at sa nakakasakal na inaasahan ng kanilang mayamang pamilya. Makalipas ang ilang taon, may mga bulung-bulungang nagkaanak siya ng babae, ngunit lahat ng pagsasaliksik ay nauwi sa wala. Hanggang ngayon…”
Sa loob ng tahimik at malaking sala ng mansyon ni Charles, hindi na niya mapigilan ang mga tanong na nag-uunahan sa kanyang isipan. Ang lahat ng piraso ay tumutugma: ang taon, ang peklat na hugis kalahating buwan, ang katatagan sa mga mata ni Elena—ang parehong katatagan na nakita niya sa kanyang kapatid na si Margaret.
“Hindi ka ipinanganak na may ganyan,” wika ni Charles, mahinahon ngunit may katiyakan ang tinig. “Iyan ang marka ni Margaret. Isang maliit na marka ng kapanganakan na pareho kayo ng… ina.”
Napatigil si Elena, napahawak sa leeg. Namilog ang kanyang mga mata sa pagkalito at takot. “Ina?”
Lumambot ang mukha ni Charles. “Siya ang kapatid ko. Margaret ang pangalan niya. Ang ina mo… si Margaret Whitmore.” Tumayo si Charles at lumapit sa fireplace, ang mga kamay ay nakalagay sa likod. “Nang umalis si Margaret sa bahay, nasira ang puso ng aming pamilya. Sinubukan naming hanapin siya sa loob ng maraming taon, ngunit hindi kami nagtagumpay. May mga bulung-bulungan na nagkaanak siya, pero…” Naputol ang kanyang tinig. Hindi na niya kailangang tapusin ang pangungusap. Si Elena ang patunay.
Nanatiling tahimik si Elena. Nanginginig ang kanyang mga labi, at unti-unting namasa ang kanyang mga mata. Para siyang pinagsakluban ng langit at lupa. Ang lahat ng hirap at pagdurusa ay biglang nagkaroon ng dahilan. Ang matagal na niyang tanong tungkol sa kanyang pagkatao ay nasagot sa hindi inaasahang paraan. Hindi siya nag-iisa. May pamilya siya. Isang pamilya na handang tumulong sa kanya.
Kinuha ni Charles ang kanyang panyo at iniabot kay Elena. “Huwag kang matakot, hija. Hindi ka nag-iisa. Simula ngayon, nasa amin na kayo. Kayo ni Lily.”
Hindi na napigilan ni Elena ang kanyang luha. Binitawan niya ang baby carrier ni Lily at niyakap si Charles nang mahigpit. “Salamat po. Salamat po sa lahat.”
Sa sumunod na mga araw, nagbago ang kanilang mundo. Ang mansyon na dating isang malungkot at tahimik na bahay ay napuno ng ingay at tawanan. Si Elena ay nagkaroon ng sarili niyang silid, at si Lily ay may sariling nursery. Binilhan sila ni Charles ng mga bagong damit at sapatos, at binigyan sila ng sapat na pagkain. Ngunit higit sa lahat, binigyan niya sila ng isang pamilya. Isang pamilya na matagal na nilang hinahanap.
Isang gabi, habang kumakain sila ng hapunan, nagtanong si Charles. “Elena, ano ang gusto mong gawin sa buhay mo? Anong pangarap mo?”
Tiningnan ni Elena si Charles, nag-alinlangan bago sumagot. “Wala po akong pangarap, Ginoo. Basta po safe si Lily, masaya na po ako.”
Ngunit hindi tinanggap ni Charles ang kanyang sagot. “Lahat tayo ay may pangarap. Sabihin mo sa akin, kung hindi ka naging isang kasambahay, ano ang gusto mong gawin?”
Sa wakas, nagbuka ang bibig ni Elena at nagsalita. “Gusto ko pong maging guro, Ginoo. Gusto ko pong magturo sa mga bata na walang pamilya at walang pera. Gusto ko pong bigyan sila ng pag-asa, tulad ng ginawa ninyo sa akin.”
Tumango si Charles at ngumiti. “Kung iyan ang gusto mo, iyan ang gagawin natin.”
Simula noon, nagsimula ang paglalakbay ni Elena patungo sa pagiging isang guro. Kumuha siya ng mga pribadong klase sa loob ng mansyon. Tinuruan siya ni Charles na magbasa, magsulat at magbilang. Araw-araw, nag-aaral si Elena mula umaga hanggang gabi. Sa simula, nahirapan siya dahil matagal siyang huminto sa pag-aaral. Pero hindi siya sumuko. Nag-aaral siya ng Ingles, Math at Science. Pinagsikapan niyang maabot ang mga aralin para maka-graduate at makapagturo. Si Lily ay nagsilbing kanyang inspirasyon. Tuwing nahihirapan siya, tinitingnan niya si Lily at naalala niya ang kanyang pangarap.
Habang nag-aaral si Elena, na-realize ni Charles na hindi lamang siya nagtuturo sa kanyang apo. Siya ay nagtuturo din ng mga aralin sa buhay. Tinuruan siya ni Elena na maging isang masaya at matulungin na tao. Tinuruan siya ni Elena na mahalin ang pamilya at magbigay ng pag-asa sa iba. Ang mansyon na dating isang malungkot at tahimik na lugar ay naging isang pamilya.
Isang araw, pumunta si Charles sa silid-aralan ni Elena at sinabi, “Elena, mayroon akong sorpresa para sa iyo. Kinausap ko ang direktor ng pinakamagandang unibersidad sa bansa, at tinanggap ka na niya. Maaari ka nang mag-aral doon sa susunod na semestre.”
Nanlaki ang mga mata ni Elena sa tuwa. “Salamat po, Ginoo. Ito po ang pinakamagandang regalo na natanggap ko sa buong buhay ko.”
At sa pagpasok ni Elena sa unibersidad, nagsimula ang bagong kabanata ng kanyang buhay. Nakilala niya ang mga bagong kaibigan, at natutunan niyang mag-aral nang mag-isa. Sa loob ng apat na taon, nag-aral siya nang mabuti at nagtapos bilang valedictorian. Natupad ang kanyang pangarap na maging isang guro.
Sa pagtatapos ni Elena, nagdesisyon siya na gamitin ang kanyang natutunan para makatulong sa iba. Kasama si Charles, nagtayo sila ng isang foundation na tinawag nilang ‘Lily of Hope Foundation’. Ang foundation ay nagbibigay ng libreng edukasyon sa mga batang lansangan, sa mga ulila at sa mga mahihirap na pamilya. Sa loob ng ilang taon, lumaki ang foundation, at marami nang bata ang natulungan.
Si Elena ay naging matagumpay na guro. Si Lily naman ay nagtapos din sa kolehiyo, na naging isang magaling na doktor. Ginamit ni Lily ang kanyang kaalaman para gamutin ang mga mahihirap na pamilya na hindi kayang magpagamot.
Sa paglipas ng panahon, nagbago ang buhay ni Charles. Siya na dating isang malungkot at reclusive na multimilyonaryo ay naging isang masaya at matulungin na tao. Ginamit niya ang kanyang kayamanan para makatulong sa iba. Ang mansyon niya ay naging isang tahanan para sa pamilya niya. Ang kanyang buhay ay nagkaroon ng layunin. Hindi na siya nag-iisa. May pamilya na siyang kasama. Ang pamilya na matagal na niyang hinahanap.
Sa huling bahagi ng kuwento, makikita natin si Charles na nakaupo sa kanyang silid-aralan, kasama si Elena at Lily. Hawak ni Charles ang kamay ng kanyang dalawang apo, at nakangiti siya sa kanila. “Sa wakas, buo na tayo,” wika niya.
“Sa wakas,” sagot ni Elena at Lily.
Ang kuwentong ito ay isang paalala na ang pamilya ay hindi lamang tungkol sa dugo, kundi tungkol sa pagmamahal at pag-asa. Ito ay isang paalala na sa pagbibigay ng pag-asa sa iba, maaari nating mahanap ang ating sariling pag-asa at kaligayahan. At ang edukasyon ay ang susi para makamit ang lahat ng ito.