Ang Bata at ang K9
Sa isang maliit na baryo sa gilid ng bayan, may isang batang si Marco, sampung taong gulang. Malungkot ang kanyang mga mata, laging may bakas ng pasa sa braso at mukha. Noong siya’y limang taong gulang pa lamang, iniwan siya ng kanyang tunay na ina. Ang ama niya’y nagpakasal muli sa isang babae na si Alma—at mula noon, nagbago ang takbo ng kanyang buhay.
Si Alma ang madrasta. Sa unang tingin, mabait ito sa harap ng mga tao. Ngunit sa loob ng kanilang bahay, ibang mukha ang lumalabas. Malupit. Mapagbintang. Mapagbuhos ng galit.
Araw-araw, si Marco ay tinutulak, sinasabunutan, sinasampal. Minsan ay pinapalo ng kahoy, minsan ng sinturon. Kahit sa maliliit na pagkakamali—kung mahulog ang plato, kung hindi niya malinis ang sahig nang tama—marahas ang kapalit. Minsan ay pinapapili pa siya: “Sampung palo sa likod o walang hapunan?”
Ang kanyang ama, abala sa trabaho sa pabrika, at madalas ay wala. Kaya’t hindi nito alam ang buong bangungot na dinaranas ng bata. At kung minsan man ay napapansin ang sugat, mabilis ang paliwanag ni Alma:
– “Nahulog lang ‘yan sa paglalaro, hon.”
At ang ama’y mananahimik na lamang, napapagod at walang lakas upang magtanong pa.
Ang Kalyeng Madilim
Isang gabi ng tag-ulan, matapos bugbugin ng kanyang madrasta dahil sa nabasag na tasa, tumakas si Marco palabas ng bahay. Walang tsinelas, sugatan ang paa, at nanginginig sa ginaw. Tumakbo siya hanggang sa dulo ng baryo, sa madilim na bahagi kung saan kakaunti ang mga bahay. Doon siya naupo sa ilalim ng isang lumang puno, umiyak nang umiyak.
Hanggang sa makarinig siya ng mabigat na yabag—tak! tak! tak!—na parang may hayop na papalapit. Kinabahan siya, ngunit hindi siya nakatakbo.
Mula sa dilim, lumitaw ang isang malaking aso. Itim ang balahibo, makintab, at malamlam ang mga mata na tila asul kapag tinatamaan ng kidlat. Tumigil ito sa harap niya, matangkad halos kasing-taas ng bata kapag nakatayo. May suot itong kalawangin na kwelyo, parang iniwan ng dati nitong amo.
Natigilan si Marco. Gusto sana niyang sumigaw, pero hindi niya magawa.
Ngunit laking gulat niya nang ang aso’y dahan-dahang lumapit, umupo sa tabi niya, at idinikit ang ulo sa kanyang balikat. Para bang alam nito ang sakit at pagod na dinadala niya.
– “Ikaw… saan ka galing?” bulong ni Marco, nanginginig ang boses.
Hindi sumagot ang aso, siyempre, pero sa mga mata nito, may kakaibang liwanag. Isang uri ng pagkaunawa.
Simula noon, gabi-gabi, bumabalik ang aso. Lagi nitong sinusundan si Marco kapag tumatakas siya mula sa pananakit ng kanyang madrasta. Binansagan niya itong “Shadow”—dahil palagi itong nasa dilim, ngunit handang sumilong kapag kailangan niya ng kasama.
Ang Misteryo ni Shadow
Habang lumilipas ang mga linggo, napansin ni Marco na hindi ordinaryong aso si Shadow. Para itong K9 na sinanay, laging alerto, laging nakabantay. Kapag may dumadaan na lasing o magnanakaw sa baryo, tahimik itong nagbubuntot kay Marco at hindi umaalis hanggang makalayo sila.
Isang beses, nang suntukin siya ng kanyang madrasta at mapahiga siya sa sahig, biglang tumahol si Shadow mula sa bintana. Malakas. Nakakakilabot. Para bang may halong galit at babala. Nang lumapit si Alma para muling saktan ang bata, naramdaman niyang parang may malamig na hangin sa loob ng bahay. Napaatras siya.
Mula noon, nagsimula siyang kabahan tuwing nakikita ang aso.
– “Bakit lagi kang sinusundan ng hayop na ‘yan, ha?!” sigaw ni Alma.
Hindi sumagot si Marco, dahil alam niyang hindi naman siya paniniwalaan.
Ngunit lihim sa kanyang dibdib, ramdam niyang si Shadow ay hindi lamang aso. Isa itong tagapagtanggol.
Ang Araw ng Paghihiganti
Isang gabi, dumating ang oras ng matinding pagsubok. Nag-uwi ng alak si Alma, at nang malasing, mas lalo siyang naging marahas. Sa galit nito, sinunggaban niya si Marco, hinila ang buhok, at itinali sa poste sa kusina gamit ang lubid.
– “Para matuto kang sumunod!” sigaw niya.
Habang umiiyak ang bata, dumating si Shadow. Walang nakapansin, ngunit mula sa likod ng dilim ng pintuan, lumakad ito—mataas ang tindig, kumikislap ang mga mata. Ang kanyang mga yapak ay tila walang tunog, ngunit ang presensya’y nakakakilabot.
Tumahol ito nang malakas. Isang tahol na yumanig sa buong bahay, parang hindi lang aso kundi isang halimaw na handang umatake.
Nang lingunin ni Alma, nakita niya ang malaking aso sa pintuan. Ngunit para sa kanya, hindi lang ito basta aso. Ang itsura nito’y nagbago sa kanyang paningin—parang may anyong anino, may mahahabang pangil, at nagliliyab ang mata.
– “Diyos ko…” bulong niya, namutla.
Lumapit si Shadow, dahan-dahan, at sa bawat hakbang, lalong lumalamig ang paligid. Para bang pinipigilan ng hangin ang paghinga ni Alma. Hindi siya makagalaw. Hindi siya makasigaw.
Sa huli, napaluhod siya sa sahig, nanginginig sa takot.
Ang Lihim
Nang kinabukasan, nagising si Marco sa kama—malaya, wala na ang lubid. Nasa tabi niya si Shadow, nakahiga at nakatingin lang sa kanya. Ngunit nang pumikit siya ng sandali at bumangon, wala na ito. Parang hindi kailanman naroon.
Nagtataka si Marco, pero dama niyang hindi siya nag-iisa.
Samantala, si Alma ay halos hindi makakilos. Sinasabi niyang sa bawat sulok ng bahay, nakikita niya ang mga matang asul na nakatingin sa kanya. Tuwing hahawak siya ng sinturon o kahoy para sana muling saktan si Marco, bigla siyang makakarinig ng pag-ungol—malalim, malamig, mula sa dilim.
Naging tahimik siya. Hindi na niya muling ginalaw si Marco.
At si Marco? Tuwing siya’y naglalakad pauwi galing eskwela, pakiramdam niya’y may malamlam na asong itim na sumusunod sa kanya mula sa likod ng mga anino. Hindi siya natatakot. Sa halip, ramdam niya ang init ng proteksyon.
Alam niyang kahit wala si Shadow sa kanyang tabi, naroon ito. At sa bawat hakbang ng kanyang buhay, mayroong isang K9 na hindi galing sa mundo ng tao—isang nilalang na handang ipagtanggol siya, hangga’t kailangan.